ΠΕΡΙ ΒΛΑΚΕΙΑΣ….
(24/11/2010, σαν να μην πέρασε μια μέρα …)
Παρατηρώντας το τελευταίο καιρό το τι γίνεται γύρω μου, μπροστά μου, και κυρίως πίσω από την πλάτη μου…. αποφάσισα να μπω σε μια προσωπική διαδικασία σκέψης και προβληματισμού μήπως μπορέσω να βρω πως μεταφράζεται και από πού πηγάζει όλη αυτή η απερίγραπτη πραγματικότητα, όλος αυτός ο απίστευτος και ενοχλητικός θόρυβος που έχει ως πομπούς «μεγάλα μυαλά» που απροκάλυπτα και χωρίς καμία αναστολή πιστεύουν, και θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα απίστευτα για το παρόν και το μέλλον του δήμου μας.
Μετά λοιπόν από πραγματικά μεγάλη προσπάθεια, επιστράτευσα όσο περισσότερη καλοπροαίρετη διάθεση μπόρεσα και μπήκα στη διαδικασία να προσεγγίσω τις σκέψεις τους, να αναλύσω τον λόγο τους και να αξιολογήσω τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους έτσι ώστε να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει.
Όποιο δρόμο όμως λογικών συνειρμικών σκέψεων και αν πήρα με οδήγησαν στο ίδιο μεγάλο αδιέξοδο. ΄Ένα αδιέξοδο που στον τοίχο του τέλους του ήταν γραμμένη ως απάντηση η ίδια πάντα λέξη:
ΒΛΑΚΕΙΑ.
Μα είναι δυνατόν? αυτή είναι η αιτία? αυτός είναι λόγος? αυτή είναι η κινητήρια δύναμη? Η βλακεία?
Ε, λυπάμαι αλλά δυστυχώς ναι. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Άλλωστε δεν είναι περίεργο γιατί ούτως ή άλλως η βλακεία των λίγων είναι αυτή που ορίζει γενικότερα σήμερα τη ζωή μας.
Θέλουμε δε θέλουμε, ζούμε την εποχή των ηλιθίων που επιβιώνουν εις βάρος της κοινωνίας, μιλάνε, μας χτυπάνε στην πλάτη φιλικά, επιτίθενται, εχθρεύονται, κατηγορούν, φωνάζουν, πολιτεύονται, διεκδικούν τα πάντα και έχουν άποψη για τα πάντα.
Όμως μετά από το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα: Αναγνωρίζεται άραγε ο βλάκας έτσι ώστε να προστατευτούμε στο ελάχιστο?
Την απάντηση προσπαθεί να δώσει ο Α. Αντωνόπουλος σε άρθρο του:
«Τα πρώτα συμπεράσματα κάνουν λόγο ότι σε καμία περίπτωση τα εξωτερικά γνωρίσματα, δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο βλακείας.»
Μα δε μπορεί.. θα υπάρχει έστω και ένα αξιόπιστο κριτήριο βλακείας…..
Και να που ο οικονομολόγος Κάρολο Μ. Τσιπόλα πιστεύει ότι υπάρχει.
Στο βιβλίο του «Οι θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας» γράφει:
«Από κάθε πράξη ή παράλειψη είτε ωφελούμαστε είτε ζημιωνόμαστε, ενώ την ίδια στιγμή ζημιώνουμε ή ωφελούμε τρίτους. Όχι μόνο οικονομικά ή με την έννοια της ηθικής ικανοποίησης, αλλά και ψυχολογικά, με την έννοια της συναισθηματικής πίεσης. Με βάση αυτή ακριβώς τη ζυγαριά κέρδους-απώλειας και χρησιμοποιώντας ένα σύστημα καρτεσιανών αξόνων μπορούμε να χωρίσουμε το ανθρώπινο είδος σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες. Σ´ αυτούς που υστερούν σε πνευματικά εφόδια, στους έξυπνους, στους κακούς και προφανώς στους βλάκες…» και καταλήγει….
«ηλίθιοι είναι όσοι, χωρίς να αποκομίζουν κάποιο όφελος, βλάπτουν τους άλλους ή ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό».
Και άντε καλά και σωστά όλα αυτά κε Τσιπόλα αλλά προκύπτει μετά και άλλο ερώτημα:
Μπορούμε να απαλλαχτούμε από την βλακεία που μας περιβάλλει?
Δυστυχώ σε αυτό είναι κατηγορηματικός «Όχι, δεν μπορούμε. Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί καμιά λογική μέθοδος που να προβλέπει με ακρίβεια το πώς, το πότε και το γιατί θα «χτυπήσει» ένα ηλίθιο πλάσμα» και προσθέτει πως «…Ενώ οι πράξεις του κακού είναι κατά κάποιον τρόπο προβλέψιμες και αποτρέψιμες, οι πράξεις του ηλίθιου είναι απολύτως απρόβλεπτες και αναίτιες».
Μετά από όλα αυτά πώς να μην πιστέψει κάποιος ότι τελικά η βλακεία αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα? Βλέπετε, η βλακεία και οι προεκτάσεις της ιστορικά αποδεδειγμένα κατοικοεδρεύουν καλά κρυμμένες στην όποια μορφή εξουσίας και ιδιαίτερα στις παρυφές της. Απόδειξη άλλωστε αποτελεί πως από καταβολής κόσμου, οι πιο υπέροχες ιδέες έβρισκαν πάντα βίαιη αντίσταση από τα πιο ηλίθια μυαλά. Παρόλα αυτά όμως εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα να την αντιμετωπίσουμε, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά.
Να μην αφήνουμε δηλαδή κανένα βλάκα να ορίζει την πραγματικότητα μας και φυσικά να έχουμε το θάρρος να φωνάζουμε δημόσια ΦΤΑΝΕΙ ΡΕεεε , γιατί αλλιώς θα είμαστε εμείς για πάντα οι «βλάκες με περικεφαλαία»…
Οφείλω όμως επιπλέον να πω, ότι επειδή ο απόρρητος χαρακτήρας της καταγραφής των πεπραγμένων της βλακείας οφείλεται στο ότι η ίδια αποτελεί ταμπού.
Και επειδή ο λόγος περί βλακείας συνεχίζει μέχρι σήμερα να λογοκρίνεται κυρίως κοινωνικά καθώς το να καταλογίσεις σε κάποιον βλακεία θεωρείται προσβλητικό (άσχετα αν οι σύγχρονες μελέτες δείχνουν ότι πρόκειται για ένα κλινικό ζήτημα που αφορά δυσλειτουργίες της σκέψης και μάλιστα συναισθηματικού χαρακτήρα).
Πρώτα εγώ για λόγους αρχής αυτοχαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως ηλίθιο.
Και μάλιστα αιτιολογημένα. ΕΙΜΑΙ, γιατί πρώτον προσπαθώ να βρω άκρη σε κάτι που ούτε ο Αϊνστάιν μπόρεσε να βρει λέγοντας: «Δύο πράγματα δεν έχουν τέλος….η βλακεία και το σύμπαν! Και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος..», και δεύτερον ΕΙΜΑΙ γιατί έτσι θα πάψουν να έχουν όλοι υψηλές απαιτήσεις από μένα, οπότε αν ποτέ κάνω ή πω κάτι έξυπνο, θα τους εκπλήξω όλους ευχάριστα !
Τέλος να πω πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις που σας έρχονται στο μυαλό διαβάζοντας αυτό το κείμενο είναι εντελώς συμπωματική……αλλά εάν εσείς πάλι επιμένετε να κάνετε συγκρίσεις, δεν απαγορεύεται.
Η βλακεία άλλωστε έχει γράψει και συνεχίζει να συμπληρώνει με μαύρα γράμματα την ιστορία της στα φανερά αλλά κυρίως στα κρυφά .
(Το κείμενο, με ελάχιστες αλλαγές γράφτηκε 24/11/2010 και δυστυχώς για όλους μας παραμένει επίκαιρο)
Παναγιώτης Βαρδουκέλης