Το άγνωστο έγκλημά του Β’ ΠΠ της βύθισης του «Ευαγγελίστρια» από βρετανικό υποβρύχιο

Σχεδόν 80 χρόνια μετά τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα εν πολλοίς άγνωστο, αποτρόπαιο -και ακόμα ατιμώρητο- έγκλημα πολέμου σε βάρος Ελλήνων υπηκόων και μάλιστα από το συμμαχικό Βασιλικό Ναυτικό της Μεγάλης Βρετανίας, έρχεται στο φως μέσα από το βιβλίο του συγγραφέα Νίκου Μιχαηλίδη «Στον δρόμο προς την αλήθεια. Η βύθιση του π/κ Ευαγγελίστρια, με τους Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές από το βρετανικό υποβρύχιο Torbay (1941)».

Πρόκειται για την απεχθή -και αδικαιολόγητη ακόμα και για καιρό πολέμου- δολοφονία, τον Ιούλιο του 1941, 85 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ήταν 78 Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές που είχαν πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940, από τον κυβερνήτη του υποβρυχίου «Torbay» Anthony Miers, που αργότερα μάλιστα παρασημοφορήθηκε από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό.

Το βιβλίο βασίζεται στην 9ετή έρευνα του συγγραφέα σε αρχεία των ελληνικών αρχών και του βρετανικού ναυτικού, σε μαρτυρίες ανθρώπων και δημοσιογραφικές αναφορές της εποχής και αναδεικνύει το γεγονός ότι πολλοί από τους εγκληματίες πολέμου, δυστυχώς, ποτέ δεν δικάστηκαν και ποτέ δεν τιμωρήθηκαν.

Γεγονός που εγείρει δύο μείζονα ερωτήματα: πρώτον εάν όντος υπάρχει ένας αντικειμενικός και αποτελεσματικός διεθνής δικαστικός μηχανισμός για την επιβολή του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων πολέμου και δεύτερον αν ισχύει ακόμα και σήμερα -έστω και σιωπηρά- «ο νόμος του συμφέροντος και του δίκαιου του ισχυρότερου» παρά του ότι θυσιάστηκαν εκατομμύρια στρατιώτες των Συμμαχικών Δυνάμεων και πολιτών για την Ελευθερία, το Δίκαιο και τη Δημοκρατία. 

Η ιστορία του απεχθούς εγκλήματος όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Νίκου Μιχαηλίδη

Στον δρόμο προς την αλήθεια. Η βύθιση του π/κ Ευαγγελίστρια, με τους Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές από το βρετανικό υποβρύχιο Torbay (1941)

Μετά από 83 ακριβώς χρόνια έρχεται στο φως ένα άγνωστο, αποτρόπαιο και ατιμώρητο έγκλημα που διαπράχθηκε από τον κυβερνήτη του Αγγλικού υποβρυχίου «Torbay» στις 4 Ιουλίου 1941 και έχει να κάνει με τον οικτρό θάνατο 85 ανθρώπων.

Ο κυβερνήτης του υποβρυχίου «Torbay» Anthony Miers και κατ´ επέκταση το συμμαχικό Βασιλικό Ναυτικό της Μεγάλης Βρετανίας δολοφόνησε 85 άτομα μεταξύ των οποίων 78 Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές που είχαν πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο, ενάντια στον Φασισμό κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

Ο συγγραφέας Νίκος Μιχαηλίδης, Κωνσταντινουπολίτης και αυτός, έπειτα από έρευνα 9 χρόνων ανέδειξε την ιστορία των εκατοντάδων Κωνσταντινουπολιτών εθελοντών του Β´ Π.Π. με τα δύο βιβλία του: «Τα ελληνοτουρκικά και οι Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο 1939-1944» και «Στον δρόμο προς την αλήθεια. Η βύθιση του π/κ Ευαγγελίστρια, με τους Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές από το βρετανικό υποβρύχιο Torbay (1941)».

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Στην Κωνσταντινούπολη το 1940 είχε κηρυχθεί επιστράτευση των Ελλήνων υπηκόων, που όμως οι περισσότεροι κατατάχθηκαν εθελοντικά. Μάλιστα, ο Γενικός Πρόξενος του ελληνικού προξενείου Γεώργιος Κούστας γράφει σε επιστολή του ότι «δεν ήταν απαραίτητη η επιστράτευση. Οι ελληνικής υπηκοότητας εθελοντές από τη νύχτα περίμεναν να ανοίξει το Προξενείο για να καταταγούν».

Στο αλβανικό μέτωπο πολέμησαν περίπου 300 Κωνσταντινουπολίτες, στον τομέα του Πόγραδετς (Pogradec), πόλη της νοτιοανατολικής Αλβανίας. Όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα οι περισσότεροι Κωσταντινουπολίτες επέστρεψαν στην Αθήνα και μέχρι να βρουν τρόπο να επαναπατριστούν κοιμόντουσαν σε βαγόνια, ημιτελείς κατοικίες ακόμα και στον δρόμο. 

Η διέλευση μέσω της βουλγαροκρατούμενης Θράκης και Μακεδονίας απαγορευόταν χωρίς την άδεια των βουλγαρικών αρχών. Γενικότερα, ήταν από κάθε άποψη η πιο σκοτεινή, η πιο μαύρη εποχή που περνούσε ο τόπος μας, ενώ η πείνα λόγω του βρετανικού ναυτικού αποκλεισμού άρχισε να απλώνεται στην πρωτεύουσα. 

Ο Υπουργός του κατοχικού Υπουργείου Αμύνης Γ. Μπάκος ανέλαβε την επιστροφή τους στην Κωνσταντινούπολη. Επέλεξε το πετρελαιοκίνητο καΐκι «Ευαγγελίστρια», ιδιοκτησίας των αδελφών Γκόβερη. Μεσολάβησε για την έκδοση διαβατηρίων, και το εφοδίασε με καύσιμα για όλο το ταξίδι. 

Βάσει των προδιαγραφών του Νηολογίου Πειραιά του π/κ «Ευαγγελίστρια» απευθυνθήκαμε στον εξειδικευμένο ναυπηγό για καΐκια κ. Νίκο Μοσχονά, ο οποίος σχεδίασε το μεγάλο χιώτικου τύπου πετρελαιοκίνητο καΐκι «Ευαγγελίστρια», που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς κατακτητές. Το καΐκι αυτήν τη φορά διατάχθηκε να μεταφέρει τους Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές διά θαλάσσης στην Πόλη.

Το «Ευαγγελίστρια» απέπλευσε στις 3 Ιουλίου του ´41 από τα Καρβουνάδικα του Πειραιά. Την ώρα του απόπλου τη γνωρίζουμε από την κατάθεση μάρτυρα ο οποίος δήλωσε ότι ήταν γύρω στις 4 μ.μ. Από τα αρχεία του Λ.Σ. βρήκαμε τις καταστάσεις με τα 78 ονόματα των εθελοντών, οι οποίοι θεώρησαν τα διαβατήριά τους από τις Κατοχικές Ελληνικές Αρχές. 

Γνωρίζουμε πως εκτός από τους 78 εθελοντές και το 5μελές πλήρωμα, επιβιβάστηκαν και 2 λαθρεπιβάτες. Σύνολο 85 άτομα. 

Από την έκθεση του μάρτυρα Στόλη Ιωάννου γνωρίζουμε την ημερομηνία και την ώρα απόπλου του «Ευαγγελίστρια». 

Δίπλα στην έκθεση Μάρτυρα, οι φωτογραφίες 6 επιβατών. (Επάνω σειρά από ΑΡ. προς ΔΕ): ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΠΗΛΙΟΥΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΜΗΛΛΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΛΕΥΚΑΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ και ΠΙΤΤΑΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ.

Το «Ευαγγελίστρια» χάραξε πορεία προς τα Δαρδανέλια, αλλά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και κανείς όμως δεν έμαθε το τι είχε συμβεί.

Στις 8 Ιουλίου 1941, η ελληνική Χωροφυλακή Τήνου ανέφερε πως ξεβράστηκε πτώμα στον όρμο της Κολυμβήθρας που έφερε ταυτότητα με το όνομα Μωρίς Μωυσής Συμεών Ντεκάστρο και στον αριστερό κρόταφο του σε έκταση ενός τάλιρου είχε τραύμα. Ο Ντεκάστρο ήταν στην κατάσταση των εθελοντών που είχαν επιβιβαστεί στο π/κ «Ευαγγελίστρια».

Λίγες ημέρες μετά άλλη μία σορός ανασύρθηκε στη θαλάσσια περιοχή της νήσου Σύρου που έφερε την ταυτότητα του εθελοντή Απόστολου Μήλλα, ο οποίος και αυτός ταξίδευε με το μοιραίο αυτό καΐκι.

Αργότερα το Υπουργείο ∆ημόσιας Ασφάλειας ανέφερε ότι σε διάφορες τοποθεσίες της Τήνου εκβράστηκαν άλλα τέσσερα πτώματα, που φορούσαν σωσίβια του «π/κ Ευαγγελίστρια». Στις αναφορές που συντάχτηκαν από τις αρχές της Τήνου αναφέρεται πως στις πλάτες των πτωμάτων υπήρχαν ίχνη αίματος.

Το μόνο βέβαιο ήταν ότι το πετρελαιοκίνητο «Ευαγγελίστρια» είχε ναυαγήσει και ότι πλήρωμα και επιβάτες είχαν πνιγεί. Το ερώτημα ήταν κάτω από ποιες συνθήκες έγινε το ναυάγιο… Οι υποθέσεις πολλές.

Οι Ελληνικές αρχές μέχρι και σήμερα, λόγω του ότι δεν γνωρίζουν τα ακριβή αίτια της βύθισης του «Ευαγγελίστρια», παρά του ότι τα ονόματα των εθελοντών του «Ευαγγελίστρια» είναι γραμμένα στον πίνακα πεσόντων του Β´Π.Π. στο Γενικό Προξενείο της Κωνσταντινουπόλεως, δεν εκδίδουν πιστοποιητικά θανάτου γιατί: «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΕΙΤAI ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΟΥΤΑΙ». 

Αυτό είχε και έχει σαν αποτέλεσμα τις αφάνταστες ταλαιπωρίες των συγγενών των εθελοντών, οι οποίοι δεν μπορούν μέχρι και ΣΗΜΕΡΑ να πάρουν πιστοποιητικά θανάτου για κληρονομικά τους θέματα. 

Την περίοδο Ιουνίου-Ιουλίου 1941… το Βρετανικό υποβρύχιο που περιπολούσε την περιοχή για την εφαρμογή του θαλάσσιου αποκλεισμού της Ελλάδας απ’ όπου όπως υπολογίσαμε θα περνούσε το «Ευαγγελίστρια» στην πορεία του προς την Κωνσταντινούπολη ήταν το Βρετανικό υποβρύχιο HMS«Torbay.» 

Ένα υποβρύχιο τύπου Τ Class. Με οπλισμό γέφυρας: Ένα κανόνι και 2 Lewis πολυβόλα.

Κυβερνήτης του υποβρυχίου ΤΟRBAY ήταν ο 35 ετών, Σκωτσέζος, ANTHONY CECIL CAPEL MIERS (CRAP). Η περιπολία του ΤΟRΒΑΥ στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο άρχισε τον Μάρτιο του 1941.

Βάσει των υπολογισμών μου γνωρίζοντας την ημέρα απόπλου και τη μέση ταχύτητα περίπου του Ευαγγελίστρια, …τα δύο πλοία πρέπει να συναντήθηκαν την 4η Ιουλίου κοντά στο Κάβο Ντόρο, μιας και το υποβρύχιο περιπολούσε τότε σε αυτήν την περιοχή.

Προς επιβεβαίωση των υπολογισμών μου παρήγγειλα από το Αγγλικό Ναυαρχείο το ημερολόγιο του υποβρυχίου «Torbay», τo Log Book…

 

Αριστερά επάνω, βλέπουμε το εξώφυλλο του ημερολογίου και δεξιά τη σελίδα της 4ης Ιουλίου που αναφέρεται στις ναυτιλιακές παρατηρήσεις του υποβρυχίου και ότι στις 09:43 το καίκι βυθίστηκε.

Μαζί με το ημερολόγιο, παρήγγειλα και το Patrol report, δηλ. το επιχειρησιακό ημερολόγιο του «Torbay». Φαίνεται λοιπόν πως την Παρασκευή 4η Ιουλίου 1941, το «Torbay» συνάντησε το «Ευαγγελίστρια» κοντά στο Κάβο Ντόρο, κατά τη διάρκεια του βρετανικού αποκλεισμού της Ελλάδας.

Εδώ βλέπουμε τη μεταφρασμένη σελίδα από το «Patrol report», του HMS «Torbay» και τις ακριβείς συντεταγμένες της συνάντησης, που αναφέρεται στο γεγονός της 4ης Ιουλίου 1941. Επάνω δεξιά ένα σχεδιάγραμμα δικό μου που δείχνει την περιοχή όπου συναντήθηκαν τα δύο πλοία.

Στις 8 Ιουλίου 1941, ένας Ιταλός στρατιώτης στην Τήνο ανέφερε ότι γύρω στις 4 το πρωί είδε να επιπλέει ένα πτώμα στη θαλάσσια περιοχή του Όρμου Κολυμβήθρας. Την επόμενη ημέρα ξεβράστηκαν άλλα 4 πτώματα που φορούσαν σωσίβια του Ευαγγελίστρια. Στις λεπτομερείς αναφορές που συντάχτηκαν από τις αρχές της Τήνου, αναφέρεται πως στις πλάτες των πτωμάτων υπήρχαν ίχνη αίματος. Σε μια αναφορά συγκεκριμένα για τον Ντε Κάστρο παρατηρείται πως στον αριστερό κρόταφό του είχε ένα τραύμα μεγέθους ταλίρου.

Στη συνέχεια των ανωτέρω γεγονότων φαίνεται πως κατά την επιστροφή τους με το π/κ «Ευαγγελίστρια» στην Κωνσταντινούπολη, ο κυβερνήτης του υποβρυχίου HMS «Torbay» κατά πάσαν πιθανότητα δολοφόνησε τα 85 άτομα όταν αυτά βρίσκονταν μέσα στη θάλασσα. 

Ένα παρόμοιο γεγονός για το οποίο έγινε γνωστό ότι ο συγκεκριμένος κυβερνήτης δολοφονούσε εν ψυχρό τους ναυαγούς …συνέβη στις 9 Ιουλίου, δηλαδή 5 ημέρες μετά τη δολοφονία των δικών μας εθελοντών. Ο Miers, στο επιχειρησιακό του ημερολόγιο με υπερηφάνεια αναφέρει πως τα 2 πυροβόλα του υποβρυχίου του έριχναν βολές μέχρις ότου σκότωσε όλους τους επιβαίνοντες. Αυτή η εγκληματική πράξη έγινε κατά Γερμανών στρατιωτών. Όταν αυτοί βρίσκονταν μέσα στο νερό. 

Επίσης, για πρώτη φορά έρχεται στο φως και άλλη μία άγνωστη εγκληματική ενέργεια του Anthony Miers που συνέβη στις 16 Iουλίου 1941 εναντίον του υδραίϊκης ιδιοκτησίας καϊκιού που και αυτό ονομαζόταν «Ευαγγελίστρια», πολύ κοντά στο Κάβο Ματαπά της Πελοποννήσου. 

Ο Μiers πυροβόλησε τους 5 ναυαγούς αλλά λόγω του σκότους τραυμάτισε μόνον τον ναυτόπαιδα Ζαχαρία Συκιά στο πόδι. 

Έτσι λοιπόν στο ήδη γνωστό και καταγγελθέν έγκλημα πολέμου της 9ης. Ιουλίου 1941 εναντίον Γερμανών ναυαγών σήμερα έρχονται να προστεθούν για πρώτη φορά άλλες δύο εγκληματικές ενέργειες του Anthony Miers που διέπραξε τον ίδιο μήνα, δηλ. τον Ιούλιο του 1941 στις ελληνικές θάλασσες, εναντίον Ελλήνων πολιτών. 

Η σειρά των εγκληματικών ενεργειών που διέπραξε κατά τον μήνα Ιούλιο του 1941 έχει ως εξής:

1η. Στις 4 Ιουλίου 1941 εναντίον του π/κ «Ευαγγελίστρια» όπου δολοφόνησε 85 άτομα.

2η. Στις 9 Ιουλίου 1941 όπου δολοφόνησε άγνωστο αριθμό Γερμανών στρατιωτών και

3η. Στις 16 Ιουλίου 1941 όπου παρά του ότι προσπάθησε να δολοφονήσει το πλήρωμα του υδραίϊκου καϊκιού «Ευαγγελίστρια» κατάφερε να τραυματίσει μόνον τον ναυτόπαιδα Ζαχαρία Συκιά.

Οι εγκληματικές αυτές ενέργειες για έναν σχεδόν χρόνο έμειναν στην αφάνεια.

Tα σχόλια κατά του Anthony Miers άρχισαν όταν ο Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου, Γεώργιος ΣΤ´ του απένειμε το VICTORIA CROSS, το διάσημο μετάλλιο των Βρετανικών Ενόπλων δυνάμεων, στο Buckingham Palace τον Ιούλιο του 1942.

Τα δημοσιεύματα κατά του Anthony Miers συνεχίζονται στα Βρετανικά ΜΜΕ, όπως αυτό το πρωτοσέλιδο της SUNDAY TELEGRAPH στις 5 Φεβρουαρίου 1989.

Με τίτλο: Ήταν ο βραβευμένος με το VICTORIA CROSS κυβερνήτης υποβρυχίου εγκληματίας πολέμου;

Για τα εγκλήματα του Anthony Miers γράφτηκαν πολλά βιβλία όπως του υποπλοιάρχου του, του Paul Chapman, με τίτλο Submarine Torbay, όπου αναφέρει πως μια φορά ένας καπετάνιος καϊκιού παρά του ότι τους φώναζε πως ήταν Έλληνες, ο Miers δεν υπεχώρησε. Στο βιβλίο του GAMP VC, ο Brian Izzard μας λέει πως ο Miers διέταξε το 1941 την εκτέλεση Γερμανών στρατιωτών που ήταν αβοήθητοι μέσα σε μια σχεδία. 

Το 1989, ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους της εποχής, ο Σκωτσέζος απόστρατος αξιωματικός του βασιλικού ναυτικού Ludovic Kennedy, αναφέρεται στον Miers στο βιβλίο του με τίτλο: ON MY WAY TO THE CLUB.

Και γράφει: «…υποβρύχια θηριωδία» τη νύχτα της 9ης Ιουλίου1941, η οποία στοιχειοθετεί «έγκλημα πολέμου». Σύμφωνα με τις περιγραφές του, σε 2 διαφορετικές περιπτώσεις ο «Miers» διέταξε την εκτέλεση πολλών ναυαγών Γερμανών στρατιωτών που έπλεαν αβοήθητοι σε σχεδίες, όταν το σκάφος τους βυθίστηκε από το υποβρύχιο «HMS Torbay». Οι περιγραφές του επιβεβαιώθηκαν από τον (τότε) εν ενεργεία αξιωματικό του Βασιλικού Ναυτικού Paul Chapman. 

O Miers είχε πεθάνει 4 χρόνια πριν. Ο Miers δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τις απεχθείς ενέργειές του. Στο επιχειρησιακό ημερολόγιο του υποβρυχίου του κατέγραφε: «Το υποβρύχιο αποχώρησε και με τα πολυβόλα Lewis χτυπήσαμε τους στρατιώτες στη λαστιχένια σχεδία τους για να τους εμποδίσουμε να ανακτήσουν το πλοίο τους»…

Όταν τότε είχε ενημερωθεί σχετικά με τις απάνθρωπες πρακτικές του Miers το Βρετανικό Ναυαρχείο, ο σκληρός αξιωματικός δέχθηκε «αυστηρή επίπληξη» και τη συμβουλή να μην το επαναλάβει».

Όλα αυτά τα 83 ολόκληρα χρόνια οι οικογένειες των δολοφονηθέντων του π/κ «Ευαγγελίστρια» ποτέ δεν έμαθαν τα ακριβή αίτια των θανάτων, από τις βρετανικές αρχές και φυσικά δεν έλαβαν ούτε μία απλή συγνώμη.

Σημειωτέων ότι για παρόμοιο έγκλημα κατά του ελληνικού φορτηγού πλοίου «ΠΗΛΕΑΣ», τη νύχτα της 13ης Μαρτίου 1944, ο Γερμανός κυβερνήτης του υποβρυχίου U-852, Heinz-Wilhelm Eck, εκτελέστηκε μαζί με 2 μέλη του πληρώματος του από τους συμμάχους αμέσως μετά την λήξη του Β´

Π.Π.

Ο Miers παρέμεινε στο Ναυτικό και μετά τον πόλεμο, προήχθη σε Πλοίαρχο τον Δεκέμβριο του 1946 και σε Υποναύαρχο τον Ιανουάριο του 1956, αποστρατεύτηκε το 1959 και πέθανε με ήσυχη τη συνείδησή του. 

Η υποτιθέμενη ερώτηση είναι αν θα πρέπει το Αγγλικό Ναυαρχείο να αφαιρέσει από τον πολυβραβευμένο με το διάσημο παράσημο του βρετανικού συστήματος τιμών Σταυρό της Βικτώριας (VC), κάτοχο του τίτλου Sir, ναύαρχο Anthony Miers τους τίτλους ή τα παράσημα που του προσφέρθηκαν μιας και τα εγκλήματα αυτά βάσει του Διεθνούς Δικαίου δεν διαγράφονται.

Το ερώτημα λοιπόν το οποίο τίθεται από κάθε εχέφρονα είναι αν οι Εγγλέζοι θα καταδικάσουν τον Miers ως εγκληματία πολέμου ή σαν νικητές πολέμου που ήταν θα παραβλέψουν τα ανοσιουργήματά του για το συμφέρον της πατρίδας του. 

80 περίπου χρόνια μετά τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου πολέμου, μήπως ισχύει και σήμερα, έστω και σιωπηρά, «Ο νόμος του συμφέροντος και του δίκαιου του ισχυρότερου» παρά του ότι θυσιάστηκαν εκατομμύρια στρατιώτες των Συμμαχικών Δυνάμεων και πολιτών για την Ελευθερία, το Δίκαιο και τη Δημοκρατία; 

Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή πίστης, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τον νόμο. Ο πρωταρχικός σκοπός είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου σε οποιεσδήποτε μελλοντικές ένοπλες συγκρούσεις. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός και αποδοχή των ανθρωπιστικών αξιών, ακόμη και σε καιρό πολέμου. Πρέπει να υπάρχει ένας σίγουρος, αντικειμενικός και αποτελεσματικός δικαστικός μηχανισμός, εθνικός και διεθνής, για την επιβολή του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων πολέμου. 

Μετά τον Β᾽ Π.Π. διεθνή, εγχώρια και στρατιωτικά Δικαστήρια διεξήγαν δίκες χιλιάδων κατηγορουμένων για εγκλήματα πολέμου. Δυστυχώς, πολλοί από τους εγκληματίες πολέμου δεν δικάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος με τα 55 εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον κόσμο έγινε ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα, υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και κυρίως υπέρ της απόδοσης της δικαιοσύνης. 

Στις περιπτώσεις εκείνες που πάρθηκαν λανθασμένες αποφάσεις γιατί τότε κρίθηκαν σωστές, σήμερα πρέπει να έχουμε το θάρρος να τις διορθώσουμε, γιατί τότε μόνο θα είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματά μας.

«Ο πολιτισμός δεν μπορεί να ανεχθεί και να τα αγνοήσει τα εγκλήματα πολέμου, γιατί δεν θα κατορθώσει να επιζήσει εφόσον αυτά επαναληφθούν. 

Σε αυτή την 5ετή σύγκρουση τόσο οι δυνάμεις του Άξονα όσο και οι Συμμαχικές Δυνάμεις εφάρμοσαν τακτικές που ήταν ενάντια στους κανόνες διεξαγωγής του πολέμου. Τα εγκλήματα πολέμου αφορούσαν τις παραβιάσεις των νόμων του πολέμου. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι δολοφονίες, η κακομεταχείριση, ο εκτοπισμός των πολιτών για καταναγκαστική εργασία ή για οποιοδήποτε άλλο σκοπό από ή στις κατακτημένες περιοχές, η δολοφονία ή κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου, η εκτέλεση ομήρων, οι λεηλασίες δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, η απρόκλητη καταστροφή πόλεων, χωριών ή κωμοπόλεων, και οι καταστροφές μη υπαγορευμένες από στρατιωτική ανάγκη. 

Η ιστορία δεν γράφεται για να ικανοποιεί το συναίσθημα αλλά για να διδάσκει και να διαπαιδαγωγεί. Μόνο όταν λέει την αλήθεια, εκπληρώνει την αποστολή της αυτή. Η ωραιοποίηση των πάντων μπορεί να ικανοποιεί το συναίσθημα, αλλά ταυτόχρονα εξαπατά και παραπλανά. 

Και όπως λέει ο Θουκυδίδης: «Και εμείς γνωρίζουμε και εσείς ότι κατά τον ανθρώπινο νόμο τα δίκαια κρίνονται μόνον από ίσους, ενώ τα δυνατά τα πράττουν οι ισχυροί και τα παραδέχονται οι ασθενείς». 

Πολιτισμένος χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς του και όχι από το πώς φέρεται στους οικείους του.

Η αποκατάσταση της αλήθειας αποκαλύπτει το ψυχικό μεγαλείο και την ηθική ανωτερότητα ενός λαού, τον ανυπόκριτο σεβασμό του προς τους συνανθρώπους του, τη δύναμή του να χαλιναγωγεί το εγώ του και να παραδέχεται το λάθος του.

Τέλος, προς τις οικογένειες των αδικοχαμένων Κωνσταντινουπολιτών εθελοντών, αν μη τι άλλο, οφείλεται από το Βρετανικό Ναυαρχείο μια συγγνώμη για την άδικη και άνιση επίθεσή κατά των άμαχων συγγενών τους.

Το έγκλημα είναι έγκλημα ανεξαρτήτως συνθηκών και «ελαφρυντικών» -αν υπάρχει κάτι τέτοιο-, ενώ κάθε απόπειρα δικαιολόγησης ενός εγκλήματος σε κάνει ίδιο ακριβώς με το «τέρας» που κυνηγάς. 

Είναι -τελικά- η αναζήτηση της Αλήθειας η πεμπτουσία της Δικαιοσύνης; Είναι στην πραγματικότητα η αναζήτηση και η τιμωρία του ενόχου/ενόχων; 

Η πρόκληση για κάθαρση της υπόθεση του «Ευαγγελίστρια» παραμένει δυνητικά παρούσα, απαιτητική για μια ουσιαστική και αποτελεσματική δικαιοσύνη, που να έχει πρόταγμα την υπηρεσία στον Ηθικό Άνθρωπο.
 

Πηγή: skai.gr

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.