Της Χρ.Παπακωνσταντίνου:Γυναικοκτονίες.Γιατί πάντα για όλα, φταίνε μόνο οι άλλοι;

Γυναικοκτονίες. Γιατί πάντα για όλα, φταίνε μόνο οι άλλοι;

Γράφει η Χριστίνα Παπακωνσταντίνου

Φταίει πάντα η πολιτεία, οι νόμοι που δεν είναι τόσο αυστηροί και οι δομές φιλοξενίας που δεν υπάρχουν για να προστατεύσουν τις γυναίκες; Η αποθάρρυνση από τις υπηρεσίες στις οποίες προσφεύγουν για να ζητήσουν βοήθεια; Ναι, είναι τεράστια η ευθύνη τους.

Μήπως όμως φταίμε κι εμείς;

Αυτές οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες με τις οποίες ορισμένοι μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Μήπως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που θεωρούν πως το κορίτσι είναι κατώτερο από το αγόρι;

Πόσα τρικούβερτα γλέντια έχουν γίνει με τον ερχομό ενός αγοριού, πόσοι θεωρούσαν τα αγόρια μόνο παιδιά; Έχω δύο παιδιά κι ένα κορίτσι, δεν έλεγαν; Μήπως αυτοί μαζί με τον μύθο του ισχυρού φύλου μεγαλώνουν κι ένα τέρας;

Θέλω να πιστεύω πως σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, αλλά είναι έτσι;

Πρόσφατα άκουσα έναν πενηντάχρο πατέρα να συμβουλεύει το γιό του, πρωτοετή φοιτητή, να βρει μια κοπέλα για να τον φροντίζει, να του μαγειρεύει, να του σιδερώνει κανένα ρούχο και βέβαια στο τέλος των σπουδών του, να την αποχαιρετήσει αφού αυτός πρέπει να πάρει παπούτσι απ’ τον τόπο του, που να κρατιέται και καλά. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω, ( αν βρει πολλές τέτοιες κοπέλες σήμερα σκέφτηκα, ας έρθει να μου το πει και μένα) ή σαν γυναίκα και μάνα να ουρλιάξω.

Γυναίκες δολοφονούνται από τον κακοποιητικό και χειριστικό ερωτικό σύντροφο, σύζυγο, από τον πατέρα και τον αδελφό για λόγους τιμής, εξαιτίας του φύλου τους, επειδή αντιστάθηκαν στις αρρωστημένες ορέξεις κάποιων. Ένας κύκλος αίματος που για να κλείσει θα πρέπει να μεγαλώνουμε αγόρια που θα σέβονται τη ζωή, τα όρια, και τις επιλογές των κοριτσιών και κορίτσια δυνατά και ανεξάρτητα που θα μπορούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

Να μεγαλώνουμε καλούς ανθρώπους.

Ας βρούμε τη δύναμη, να αλλάξουμε κάποιες συμπεριφορές. Στις περιπτώσεις των κακοποιητικών και χειριστικών συζύγων που σε αντίθεση με όσα ονειρευτήκαμε, δε μεταμορφώθηκαν ποτέ σε πρίγκιπες, όπως συμβαίνει στα παραμύθια, δεν πρέπει κάποιες γυναίκες να ενεργούν διαφορετικά ;

Εκείνες οι γυναίκες που δεν αγωνίστηκαν ποτέ για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους; Που με την αναβλητικότητά τους, το φόβο τους δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τη μοίρα τους; Αυτές που συγχωρούν ξανά και ξανά, που δίνουν νέες ευκαιρίες συνεχώς και παρασύρουν στον όλεθρο μαζί τους και τα παιδιά τους;

Βέβαια το να παραμένουν σε σχέσεις κακοποιητικές, αρρωστημένες, επειδή οι ίδιες δεν έχουν τη δύναμη, κυρίως την οικονομική, ( εδώ χρειάζεται η κρατική αρωγή) να ξεφύγουν, μιας και ο μοναχικός δρόμος είναι δύσκολος και πικρός, αλλά ταυτόχρονα και λυτρωτικός, το ονομάζουν όλο αυτό, θυσία για τα παιδιά τους. Ποιά θυσία ; Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με αθεράπευτα τραύματα, ακροβατούν σε όλη την ενήλικη ζωή τους ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα που βίωσαν και σε όλα όσα θα μπορούσαν να ονειρευτούν και να πετύχουν. Παιδιά που δεν μπορούν να διεκδικήσουν την ευτυχία στη ζωή γιατί απλά, έτσι μεγάλωσαν, αφού κάποιοι άλλοι καθόρισαν τη μοίρα τους.

Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται πολύ σκληρά. Επιτρέψτε μου, όμως, να έχω πιο ξεκάθαρη άποψη, γιατί είδα και άκουσα πολλά σε υποθέσεις διαζυγίων.

Είδα γυναίκες κακοποιημένες που δεν ήθελαν να ξεφύγουν από αυτή τη φρικτή κατάσταση και το χειρότερο, πίστευαν πως οι ίδιες ήταν τελικά υπεύθυνες για την κακοποίησή τους.

– Είναι λίγο νευρικός ξέρεις, αλλά φταίω και γω, όταν φωνάζει δεν πρέπει να μιλάω.Την άλλη φορά θα είμαι προσεκτική. Μόνο που την άλλη φορά ήταν με μώλωπες σε όλο της το σώμα κι όμως, παρόλο που είχε μια πολύ υποστηρικτική οικογένεια, πάλι συγχώρεσε το χειριστικό σύζυγο, που, αφού για μια ακόμη φορά της υποσχέθηκε πως θα αλλάξει, την έπεισε πως για το καλό του παιδιού τους, θα έπρεπε να είναι μαζί, άλλωστε σκεφτόταν, τι θα έλεγε κι ο κόσμος;;; Την τελευταία φορά που είδα αυτή τη γυναίκα, τυχαία στο δρόμο, φορούσε έναν σκούφο στο κεφάλι της, αν και ήταν καλοκαίρι.Την είχε κουρέψει μου είπε, παρόλα αυτά, αυτή έμενε μαζί του γιατί έπρεπε να στηρίξει την οικογένεια!!!

Δεν ξέρω τι απέγινε αργότερα, μακάρι να βρήκε τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή της. Πάνω απ’ όλα το χρωστούσε σε εκείνο το κοριτσάκι με τα τρομαγμένα μάτια, την κόρη της. Για μένα η μάνα είναι το πιο ιερό πρόσωπο και θα πρέπει να στέκεται πάντα στο ύψος των περιστάσεων, αλλά είναι κι άνθρωπος.

Πόσο τραγικό αυτό που έγινε με το 4χρονο παιδάκι που ξυλοκοπήθηκε χωρίς έλεος από το σύντροφο της μητέρας του και χαροπαλεύει.

Ότι κι αν συμβαίνει δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για καμιά γυναικοκτονία κι εκείνο που με εξοργίζει είναι πως συνήθως η τακτική υπεράσπισης που ακολουθείται σ’ αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα είναι η κακιά ώρα και οι δήθεν ψυχικές ασθένειες

Χαίρομαι που υπάρχουν υπέροχοι άνδρες όλων των ηλικιών που σέβονται τις γυναίκες τους, τις βοηθούν στο σπίτι, με τα παιδιά και γίνονται φωτεινό παράδειγμα για τα παιδιά που μεγαλώνουν.