Ν.Μεσημβρία:“Δυστυχώς μαραζώνει κάθε μέρα, όλο και περισσότερο“

Τους τελευταίους μήνες έγινε ξεκάθαρο πλέον ότι το χωριό βρίσκεται στην απόλυτη παρακμή. Η κίνηση είναι κατά πολύ πεσμένη. Ο κεντρικός δρόμος που άλλοτε έσφυζε από ζωντάνια είναι πια τις περισσότερες ώρες της μέρας έρημος ενώ τα βράδια επικρατεί τρομακτική ησυχία. Τα μαγαζιά λιγόστεψαν και όπως φαίνεται θα λιγοστέψουν κι άλλο. Το Λύκειο λειτουργεί με ενέσεις και κάθε χρόνο υπάρχει ο φόβος ότι δεν θα έχει τον αριθμό των μαθητών που χρειάζεται.

Γράφει ο Θεόφιλος Δαμάσκος

Οι περισσότεροι κάτοικοι αδιαφορούν για όλα αυτά. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η δική τους προσωπική ευημερία. Όλα τα άλλα ας καούν. Όταν κάποια περίοδο τα παιδιά τους πάνε σχολείο, εμφανίζονται ξαφνικά στις εναπομείνασες επιχειρήσεις του χωριού και ζητούν χορηγίες, δώρα για λαχειοφόρους κι άλλες ενισχύσεις. Όταν αποφοιτήσουν τα παιδιά τους ξαναεξαφανίζονται.

Υπάρχουν και κάποιοι που τάχα νοιάζονται για την άσχημη κατάσταση. Σε καφενειακές συζητήσεις λένε ότι τους απασχολεί η κατάντια τογ χωριού και δεν μπορούν να βρουν τι φταίει. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής.

Ως κάτοικος Ν. Μεσημβρίας, ζώντας στο κέντρο του χωριού όλη μου τη ζωή και διατηρώντας επιχείρηση εδώ και 36 χρόνια έχω να πω την άποψή μου, κι ας μην αρέσουν σε κάποιους οι αλήθειες…

1. Όπως έλεγαν οι παλιοί μεσημβρινοί, οι πρόγονοί μας χαρακτηρίζονταν ως Ζηλόφθονες. Φαίνεται ότι εμείς οι νεότεροι αυτό το προνόμιο το κληρονομήσαμε. Μόνο όταν λυπόμαστε κάποιον νοιαζόμαστε γι’ αυτόν. Αν δούμε κάποιον να προοδεύει τον θάβουμε ζωντανό και όρθιο.

2. Ποτέ δεν μάθαμε να στηρίζουμε τον τόπο μας, τους συλλόγους, τα μαγαζιά, το χωριό μας. Μάθαμε να εκτιμούμε τους ξένους, να τους θαυμάζουμε και να τους υποστηρίζουμε. Τις Παρασκευές ο Άγιος Αθανάσιος βουλιάζει από κόσμο που στηρίζει την τοπική οικονομία του μέσω της Λαικής Αγοράς. Η δικαιολογία ότι εκεί βρίσκεις τα πάντα φθηνά είναι βλακώδης. Η μόνη αιτία είναι η βόλτα και η συνήθεια που έγινε λατρεία. Οι γείτονες αναπτύσονται κι εμείς υποβαθμιζόμαστε.

3. Η κατηφόρα άρχισε από την εφαρμογή του “Καποδίστρια” και το κακό ολοκληρώθηκε με τον Καλλικράτη. Η άλλοτε αναπτυσσόμενη Ν. Μεσημβρία από κεφαλοχώρι με μεγάλη δυναμική έγινε ένα χωριό σκοτεινό, βουβό και αδιάφορο. Το κακό είναι ότι οι κάτοικοι, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να κρατηθούν, αποδέχτηκαν τη νέα τάξη πραγμάτων, αδιαφόρησαν για τις όλες τις επόμενες δημοτικές εκλογές και κοίταξαν για μια ακόμη φορά το προσωπικό τους συμφέρον κι όχι το συνολικό. Απόδειξη ότι η Ν. Μεσημβρία παραμένει το μόνο χωριό του Δήμου Χαλκηδόνας αλλά και του νομού Θεσσαλονίκης με περισσότερους από 3.000 κατοίκους, που δεν έχει κλειστό γυμναστήριο. Αυτό είναι κάτι που οι υποψήφιοι Δήμαρχοι το θυμούνται πάντα προεκλογικά κι έγινε κακόγουστο αστείο πλέον. Ούτε ένας κάτοικος του χωριού δεν πάει σε δημοτικό συμβούλιο να διαμαρτυρηθεί για όλα αυτά. Κι όταν οι εκπρόσωποι του δήμου εμφανίζονται, η υποδοχή είναι εγκάρδια και παντελώς αδιάφοροι.

4. Κάποτε υπήρχε αστυνομικό τμήμα κι όσο να πεις παρείχε μια ασφάλεια στους κατοίκους. Εδώ και μερικά χρόνια εξαιτίας του Καποδίστρια όπως ανέφερα παραπάνω, έκλεισε αφήνοντας ένα κουφάρι κτίριο που αποτελεί εστία μόλυνσης και βρωμιάς στο πιο κεντρικό σημείο της πλατείας. Η Ν. Μεσημβρία υπάγεται στο αστυνομικό τμήμα των Κουφαλίων. Το οξύμωρο είναι ότι ένα μέρος των πολιτών έχει προσλάβει ιδιωτική φύλαξη (security) για την προστασία από κακοποιούς κάθε είδους και την ίδια ώρα τα περιπολικά έρχονται για να ελέγχουν τα ελάχιστα πλέον καταστήματα εστίασης, αν τηρούν τους υγειονομικούς όρους. Αμφιβάλω αν γίνονται παρόμοιοι έλεγχοι και τόσο συχνοί στα άλλα χωριά της περιοχής. Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι η παρουσία της αστυνομίας αντί να λειτουργεί υπέρ της τοπικής κοινωνίας, προκαλεί φόβο λόγω προστίμων και λοιπών μικροπαραβάσεων. Καπνιστές και κακοποιοί στην ίδια ζυγαριά. Οι γείτονες του συνοικισμού ρομά απολαμβάνουν τις παρανομίες τους και πολλές φορές περνούν με τα αυτοκίνητά τους από τον κεντρικό δρόμο, με μουσική στη διαπασών τρολάροντας τους μεσημβρινούς όλο και πιο συχνά.

5. Τα νεότερα παιδιά γίνανε όλοι σπιτόγατοι. Κάποτε θεωρούνταν αδιανόητο ότι ένας νέος 17 ως 25 χρονών θα καθίσει σπίτι, μόνος ή με παρέα, βλέποντας ταινία ή ποδόσφαιρο, τρώγοντας πίτσα ή σερφάροντας στο διαδίκτυο ή παίζοντας φρουτάκια και άλλα τυχερά παχνίδια τζόγου στο κινητό. Αλλά κι όταν βγαίνουν, νοιάζονται μόνο να δείξουν σε όλους που βρίσκονται, τι φοράνε, κλπ τις περισσότερες φορές προσποιούμενοι ότι περνούν καλά ή βάζοντας φίλτρα για να ωραιοποιήσουν τα πρόσωπά τους. Κρίμα…

6. Η αποξένωση που ήρθε, τελικά ρίζωσε κι έμεινε. Οι άλλοτε μεγάλες παρέες, τα πειράγματα, οι φάρσες, ο χαβαλές και τα γέλια έδωσαν τη θέση τους στην μιζέρια και την κακομοιριά. Όπου κι αν γυρίσεις οι μόνες κουβέντες είναι για λεφτά και πώς μπορείς να τσ αποκτήσεις με το λιγότερο δυνατό τρόπο, με κάποιο επίδομα ή κερδίζοντας ένα στοίχημα… Κατάντια τραγική.

7. Πιθανόν όλα αυτά να είναι απόνερα του Covid, της καραντίνας και όλων των επακολούθων τους. Όπως και νά χει ζούμε την απόλυτη παρακμή του χωριού μας, οι άνθρωποι, ειδικότερα οι νέοι, σιγά σιγά φεύγουν και η Ν. Μεσημβρία σε λίγα χρόνια, σύντομα μάλλον, θα μικρύνει πολύ. Ίσως τότε απαλλάξουμε και τους αστυνομικούς από τον κόπο να έρχονται. Λες αυτός να είναι ο σκοπός τους ?

Η στήριξη στην τοπική αγορά και στις επιχειρήσεις της φέρνει κέρδη σε όλους. Ιδιοκτήτες, εργαζόμενους, συλλόγους, κατοίκους. Όλα είναι μια αλυσίδα. Κάποια χωριά ή κωμοπόλεις το έχουν κάνει τρόπο ζωής. Από μικροί έμαθαν να αγαπούν τον τόπο τους όχι στα λόγια και τη θεωρία αλλά στην πράξη. Τα αποτελέσματα τα απολαμβάνουν βλέποντας στην εξέλιξη την ανάπτυξη και την καλύτερη ποιότητα ζωής τους. Δυστυχώς η Ν. Μεσημβρία μαραζώνει κάθε μέρα, όλο και περισσότερο.