Δ.Χαλκηδόνος:Όταν το κοινωνικό έργο γίνεται οικογενειακή υπόθεση…

Όταν το κοινωνικό έργο γίνεται οικογενειακή υπόθεση: Μια προσωπική τοποθέτηση

Ως πρώην δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Χαλκηδόνος και επαγγελματίας υγείας με χρόνια υπηρεσίας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω – όχι από πολιτική σκοπιά, αλλά ως πολίτης, ως άνθρωπος, ως γυναίκα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στη φροντίδα των άλλων.

Γράφει η Θεανώ Μπόσκογλου

Πρόσφατα, ξεκίνησε στον Δήμο μας η λειτουργία της Εταιρείας Νευροεπιστημών και Αποκατάστασης (Ε.Ν.Α.), μια δομή που φιλοδοξεί να προσφέρει φροντίδα σε ευάλωτες ομάδες. Και αυτό, από μόνο του, θα έπρεπε να είναι ένα μήνυμα ελπίδας. Όμως η ελπίδα θολώνει, όταν πίσω από τις θετικές ειδήσεις διακρίνεις εικόνες που θυμίζουν το σκοτεινό παρελθόν που πονάνε…

Γιατί όταν βλέπεις να κυριαρχούν συγγενικές σχέσεις, όταν προσλαμβάνονται συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα στελεχών της δημοτικής αρχής απλώς και μόνο επειδή είναι «του τάδε», όταν οι προκηρύξεις θέσεων περνούν σιωπηλά χωρίς καμία ουσιαστική δημοσιοποίηση, όταν οι αναθέσεις καταλήγουν απευθείας σε γνωστά ονόματα, τότε σε κυριεύει μια βαθιά αίσθηση αδικίας. Νιώθεις πως δεν χωράς. Πως, όσο κι αν προσπαθείς, δεν αρκεί.

Δεν λέω ότι όλα αυτά είναι παράνομα. Αλλά θέτω το ερώτημα: είναι δίκαια; Είναι ηθικά; Ποιος ορίζει αν αξίζεις μια ευκαιρία όταν το μόνο που μετρά είναι ποιον ξέρεις;

Από το Ε.Σ.Υ. έμαθα τι σημαίνει να λειτουργεί ένα σύστημα με κανόνες, με αξιοκρατία, με σεβασμό – όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες. Εκεί δεν χωράνε «δικά μας παιδιά». Χωράνε αυτοί που αντέχουν, που παλεύουν, που δεν εγκαταλείπουν. Έτσι χτίζεται εμπιστοσύνη.

Δεν μου είναι εύκολο να τα γράφω αυτά. Ξέρω ότι κάποιοι θα ενοχληθούν. Όμως δεν μπορώ να σωπάσω, όταν βλέπω τη φροντίδα των πιο ευάλωτων να μετατρέπεται σε ευκαιρία για πελατειακές σχέσεις. Όταν η κοινωνική αποστολή μιας δομής καταλήγει οικογενειακή υπόθεση.

Δεν γράφω για να κατηγορήσω. Γράφω για να αφυπνίσω. Γιατί αν δεν σηκώσουμε φωνή τώρα, μετά θα είναι αργά. Και η σιωπή είναι συνενοχή.

Ας θυμηθούμε γιατί ξεκινήσαμε να υπηρετούμε την αυτοδιοίκηση. Όχι για να «βολευτούν» οι δικοί μας. Αλλά για να αλλάξουμε, έστω λίγο, αυτόν τον τόπο.

Γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι ρουσφέτι. Είναι δικαίωμα. Και η φροντίδα των πιο ευάλωτων δεν ανήκει σε κανένα επώνυμο. Ανήκει στην κοινωνία.

Ας μην το θεωρούμε φυσιολογικό.

Θεανώ Μπόσκογλου

πρώην Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Χαλκηδόνος, πρώην εργαζόμενη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας