Επικήδειος για τον καθηγητή Γιακουστίδη Ευθύμιο

Επικήδειος για τον Γιακουστίδη Ευθύμιο

Σημ:Δημοσιεύεται με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας 

Από τον Πάνο Μαρκίδη

Επικήδειος για τον Γιακουστίδη Ευθύμιο

Αγαπημένε δάσκαλε, συνάδελφε, φίλε, γείτονα, συνοδοιπόρε στα όνειρα για μια καλύτερη κοινωνία,   Ευθύμη.

Χρέος σήμερα βαρύ με οδήγησε να εκφράσω το πάνδημο πένθος στο οποίο μας οδήγησε ο χαμός σου.

Πάνδημο, γιατί αν και ήρθες ξένος, ρίζωσες στον τόπο μας, όλοι σ αγάπησαν  και κανένας άλλος δεν είχε την αναγνώριση και την εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας,  όσο εσύ.

Γι΄ αυτό πήρα και το θάρρος να σου απευθύνω  εκ μέρους όλων τον τελευταίο χαιρετισμό, γιατί πιστεύω απόλυτα  πως,   ό τι σου λέω, είναι λόγια που όλοι θα ήθελαν να σου πουν.

Η ζωή σου ολόκληρη ήταν ένα παράδειγμα ήθους, συνέπειας σ΄ αυτά που πίστευες και προσφοράς στην κοινωνία.

Με τη ζεστή ματιά σου τύλιγες με αγάπη το συνομιλητή σου και έκανες την επικοινωνία μαζί του μια ευχάριστη στιγμή γι΄ αυτόν.

Ορφάνεψες μικρός από πατέρα, μόλις δέκα χρονών, το 1943, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το απάνθρωπο πρόσωπο του φασισμού. Ο πατέρας σου ήταν μέσα στους 150 που εκτελέστηκαν στη Νεάπολη σαν αντίποινα για μια επίθεση που δέχτηκαν οι Ιταλοί κατακτητές από τους αντάρτες της περιοχής.

Τα παιδικά σου χρόνια δύσκολα. Μια μάνα μόνη της να προσπαθεί να  μεγαλώσει πέντε παιδιά.

Πέρασες στο πανεπιστήμιο και τέλειωσες τις σπουδές σου με μεγάλα διαλείμματα γιατί έπρεπε παράλληλα να εργαστείς.

Ταλαιπωρήθηκες για το διορισμό σου εξαιτίας των πολιτικών διακρίσεων της εποχής. Συνταξιοδοτήθηκες στα 68 όταν άλλοι πολύ μικρότεροί σου απολάμβαναν την σύνταξή τους. Μιλούσες με περηφάνεια για τα αδέρφια σου, γιατί εκείνα τα δύσκολα χρόνια διαλέξατε το δρόμο της αξιοπρέπειας και της προσφοράς στην κοινωνία.

Η συνέπεια στη δουλειά σου, η εργατικότητά σου και το πραγματικό ενδιαφέρον για τους μαθητές έκανε τους χιλιάδες νέους, δυο γενεών ολόκληρων, να σ΄ αγαπήσουν και να σε συνδέσουν άρρηκτα με τις πιο όμορφες μνήμες των μαθητικών τους  χρόνων.

Ακόμη και όταν τους μάλωνες δίνοντας που και που κανένα μπατσάκι, ήταν έτοιμοι να σου πουν ευχαριστώ, γιατί τους έδινες να καταλάβουν το φταίξιμό τους και το πόσο πολύ αυτό σε στενοχωρούσε.

Αλλά και οι εκατοντάδες καθηγητές που πέρασαν από το Γυμνάσιο Κουφαλίων, πριν καταλήξουν σε μια μεγάλη πόλη, είχαν τα καλύτερα να πουν για το διευθυντή του Γυμνασίου.

Εμείς, οι ντόπιοι καθηγητές που ήμασταν και μαθητές σου, θα θυμόμαστε πάντα με τι γλυκύτητα και αγάπη μας αντιμετώπιζες, σαν συναδέλφους πλέον, στο ξεκίνημά μας.

Μερικές φορές που ήρθα στο σπίτι σου στην ονομαστική σου γιορτή το τηλέφωνο δε σταματούσε ποτέ να χτυπά. Συνάδελφοι, ακόμα και αυτοί που είχαν φύγει από το σχολείο πριν πολλά χρόνια σε θυμούνταν.

Γιατί δεν ήσουν παιδαγωγός μόνο των μαθητών, ταυτόχρονα διαπαιδαγωγούσες και όλους τους νέους συναδέλφους. Αγκάλιαζες όλο το σύλλογο των καθηγητών και ήσουν φάρος φωτεινός στο δύσκολο έργο τους. Η εργατικότητά σου τους έκανε να μη σου αρνούνται ό τι και να τους ζητούσες, τους έδειχνες το δρόμο, ώστε να γίνουν σωστοί δάσκαλοι θέλοντας να σου μοιάσουν.

Όλα αυτά βέβαια γίνονταν γιατί πίστευες στη δημόσια εκπαίδευση. Τη θεωρούσες πολύτιμο αγαθό, που δεν πρέπει να στερείται κανείς. Γιατί τα εμπόδια που πέρασες εσύ από μικρός σε δίδαξαν και στέριωσαν την πίστη σου για μια κοινωνία ειρηνική και δίκαιη στην οποία οι άνθρωποι θα ανταμείβονται για τους κόπους τους και θα μπορούν να΄ χουν μια απλή ζωή με κανονική δουλειά και ελεύθερο χρόνο χωρίς μεγαλεία και περιττές πολυτέλειες, όπως έζησες εσύ.

Γι΄ αυτό και στις εκδηλώσεις μας, του κομμουνιστικού κόμματος πάντοτε σε βλέπαμε στις πρώτες θέσεις να μας τιμάς με την παρουσία σου. Οι σοφές συμβουλές και παρατηρήσεις σου, που πάντα θα θυμόμαστε, θα μας δίνουν κουράγιο για να συνεχίζουμε.

Για όλα αυτά θα μας λείψεις πολύ. Κυρίως όμως θα λείψεις από την οικογένειά σου. Με την ικανότητα που είχες να δίνεις στους γύρω σου απλόχερα την αγάπη και να κάνεις κι αυτούς να σ΄ αγαπούν  έκανες μια οικογένεια στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Ήσουν σύζυγος και σύντροφος στη Μαρία, στοργικός πατέρας και σοφός καθοδηγητής στη ζωή  για την κόρη σου Σόνια, ένας δεύτερος πατέρας για τον γαμπρό σου Νίκο, και ένας γλυκός και τρυφερός παππούς για την λατρεμένη εγγονή σου Χριστίνα.

Ακόμη θα λείψεις σε όλους τους συγγενείς σου που η αγάπη σου τους έκανε να αισθάνονται ότι όλοι μαζί αποτελούσατε μια πολύ μεγάλη οικογένεια.

Τέλος θα λείψεις και από όλους εμάς που δεχτήκαμε τα δώρα της προσφοράς σου, και θα ευχαριστούμε την καλή  τύχη που σ΄ έφερε πριν 45 χρόνια στον τόπο μας.

Όλοι ,στο διαβεβαιώνω Ευθύμη , όλοι , θα σε θυμόμαστε πάντα και θάχεις μια θέση στο μικρό παράδεισο του μυαλού μας.

Αντίο ΕΥΘΥΜΗ