* e-koufalia.gr * Ανεξάρτητη ενημέρωση για το Δήμο Χαλκηδόνος
Διαβάστε την συγκινητική ανάρτηση του Michael Antonoglou προς τιμήν της αδικοχαμένης Δήμητρας Ιορδανίδου
ΥΠΕΡΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ Αγώνας Τρεξίματος “ΙΟΡΔΑΝΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ”
ΤΙΜΩΝΤΑΣ την Μέγιστη Δήμητρα Ιορδανίδου που ξεψύχησε στην άσφαλτο, σε τροχαίο.. Μια από τις μεγαλύτερες Υπερβάσεις της ζωής μου.
Εχω τρέξει “άπειρους” Ημιμαραθώνιους και πολλούς Μαραθώνιους…
Πολλές φορές εκείνον του “Μεγα Αλέξανδρου”, εδώ στον Βορρά, τον Κλασσικό της Αθήνας με τα πλήθη να ζητωκραυγάζουν τα αδέρφια μου, της Κωνσταντινούπολης, “καρφώνοντας” την Ελληνική και Βυζαντινή σημαία στην Αγιά Σοφιά, κάνοντας τους Τούρκους κριτές να βγαζουνε καπνούς οργής… αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ μα ΚΑΝΕΝΑΣ δεν συγκρίνεται με αυτόν τον Μαραθώνιο που υπήρξε και “Υπέρ”, μιας και έσπασε το φράγμα των 42 χιλιομέτρων και πήγε άλλα 5 χιλιόμετρα πιο βαθιά… και με ανάβαση μέσα ενός βουνού 700 υψομετρικά…
Οταν πριν λίγες μέρες συγκλονιστήκαμε και τσακιστήκαμε όλοι μας από τον άδικο χαμό της λατρεμένης μας Δήμητρας, πριν καν στεγνώσουνε τα πρωτα δάκρυα έταξα στην ίδια και στον Θεό, να την τιμήσω με κάθε σταγόνα και ίχνος δύναμης που έχω και να κάνω “ότι πιο μεγάλο” μπορω στο όνομά της…Ητανε πρωί Κυριακής όταν στις 10 βρέθηκα στο σημείο “μηδέν”, όπου όλη η δρομική κοινότητα είχε περάσει να αφήσει ένα λουλούδι… μερικά δάκρυα…Ο Παντελής Τζερτζεβέλης, ο αθλητής / δημοσιογράφος εκεί… μαζί με την πνευματική της αδερφή Ράνια, περιμένανε στο “κάλεσμα” μου..
.Εφυγες ένα πρωινό ομιχλωδες και βροχερό Δήμητρά μας… η μέρα που σε τιμησα ειχε έναν λαμπρό Ηλιο, λες και ζουσες εκει μεσα στις ακτινες του, λες και οδηγουσες τα βηματα μου… λες και ειχες κατακλύσει ολη την πλάση…Μερικά λόγια “στις κάμερες”, μερικά λουλούδια από μένα… ο ανθοπώλης γελαστός με ρωτούσε “που πάνε”, οταν του μιλησα του εφυγε το χαμόγελο και σώπασε… σώπασε όλο το μαγαζί, και το ραδιόφωνό του μαζί που πριν έπαιζε διάφορα…Δεν θυμάμαι τι είπα στον δημοσιογράφο, τον λατρεμένο μου Παντελή…
Δεν είμαι άθρωπος του “παρλάρε” οταν προκειται να τιμήσω κάτι… περιμένω σαν αγρίμι να δράσω, να μιλήσω με το κορμί και την ψυχη μου…Ξεκίνησα να τρέχω με παρέα για τα πρωτα χιλιομετρα μέσα στην πόλη, την Ράνια, μιλώντας και αναζητώντας στα μικρά συρταράκια του μυαλού μας την Δήμητρα… Οι γλάροι στην παραλία πετούσανε από πάνω, οι ίδιοι γλάροι που την συνοδευαν τα κρύα πρωινά εκεί που έτρεχε μόνη… ΜΟΝΗ μιας και κανείς δεν μπορούσε να πιάσει το “tempo” της, η κορυφή ειναι τοσο μοναχική για τους εκλεκτούς, αλλά ακόμη περισσότερο τους σεμνούς και εκλεκτούς του ήθους…Αφου άφησα την Ράνια, ξανά στο σημείο “μηδέν”, συνέχισα με Ανάβαση Ανω Πολης, Κάστρα, Αγιο Παύλο προς Σειχ Σου… Σοκάκια, καλντερίμια και γερασμένα σπίτια… είχα ιερη αποστολή να μιλήσω σε όλα αυτά για την Δήμητρα…
Νοτισμένα και σκυθρωπά με ακούγανε γοερά…Εφτασα στα 260 μέτρα υψόμετρο εκεί στο Hotel “Φιλιππειο”, χωμένο στο δάσος, με τον ήλιο να λούζει το βουνό… Τα πρωτα 16 χιλιομετρα ητανε γεγονός και τα πόδια μου ένιωθαν λες και είχα τρεξει 100 μέτρα…Ο Χριστόφορος Λαζούδης, εκλεκτός φίλος και δρομέας με περίμενε ορθιος να με συνοδευσει για μερικά χιλιομετρα εκει επάνω, στις κορυφογραμμές του βουνού…Τρεχαμε, πετουσαμε στα σύννεφα, ρουφώντας οχι οξυγόνο αλλά την ίδια την ΑΝΑΣΑ της Δήμητρας…Τρέχαμε και η άσφαλτος έλιωνε και υποχωρούσε κάτω από τα πόδια μας… Αυτοκίνητα περνούσανε ξυστά, αλλά δεν μας ένιαζε, όλα ητανε βαμμένα σε ένα γλυκό, ιερό τέμπλο…
Στην “Εξοχή” το χωριό μετά το “Ασβεστοχώρι” αγκαλιάστηκα με τον Χριστόφορο, και συνέχισα πάλι μόνος… Ειχα φτάσει περίπου τα 23 χιλιόμετρα και ακόμη ένιωθα λες και είχα κάνει μερικά βήματα..Ενας μικρός “ανεφοδιασμός” έξω από το Νοσοκομείο Παπανικολάου, οταν μαθαίνουνε από ΠΟΥ έρχομαι και που παω, με κερνάνε ένα “κριτσίνι”, δεν τολμάω να φαω παραπάνω, κάθε κινηση και θερμιδα ειναι μετρημένα, πρεπει η “μηχανη” μου να λειτουργησει υποδειγματικά, να βγει ο Υπερμαραθωνιος οπως θελω… οπως θα ήθελε κι εκείνη…Ξεκινάει η μεγάλη κατηφόρα προς Πανόραμα…
ΟΛΗ η προσπάθεια μου μέσα στη “μέση του δρομου¨, δίπλα στα αμάξια… περνάνε, κορνάρουνε… δεν με νοιάζει τίποτα… δεν υπάρχει κούραση, δεν υπάρχουνε θλάσεις, κράμπες… έχω μπει βαθια σε αυτό που πρεσβεύω, εχω φτάσει “berserk mode” και δεν σταματαω για τιποτα…μερικά αμάξια με φορτωμένα ποδηλατα στο βουνο κορνάρουν χαρωπά… άλλοι με αναγνωρίζουν… πρωτη φορά διαδρομή που έκανα με ποδήλατο, να με βλεπουνε “χωρίς ρόδες” να τρέχω…Στο 28ο χιλιόμετρο κάνω μικρή στάση για να έρθει μαζί μου η Ναστάζια Μαυρίδου… θα ειναι η τρίτη που θα προστεθεί σε αυτό το μοναδικό “γαιτανάκι” τιμής και προσφοράς στην Δήμητρά μας…Την παίρνω από την κεντρική πλατεία Πανοράματος…
Πρωτα μικρή σταση για να τοποθετήσω μερικά επιθέματα για φουσκάλες στα ποδια… Ηδη ματωμένες και άγριες κάνουνε την εμφάνισή τους… στον ενθουσιασμό μου ξέχασα οτι έχω πέλματα απο κατω… τρεχω μονο με τις σκέψεις…Θυμάμαι το 33ο χιλιομετρο…Οσα τα χρόνια του Χριστού… σημαδιακό<Οσα τα χιλιόμετρα που “καρφωνουνε” και “ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΟΙΧΟ” ολοι οι Μαραθωνοδρομοι… ακόμη και οι επαγγελματίες Κενυάτες…Θυμάμαι σε αυτα τα 33 χιλιομετρα που σε ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ τους Μαραθωνιους να με τσακιζουνε, να βλεπω θολά, να λυγιζω, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ να στεκομαι ορθιος, να καλπάζω σαν να μην υπάρχει αυριο…τρεχεις μαζί μου Δήμητρα ?… εισαι εκει ?…Θυμάμαι να μην υπάρχει πονος, θυμάμαι να με λουζει ο Ηλιος, το Φως…Οταν υπάρχει τελικά ένας ιερός σκοπός και στόχος, απλά δεν υπάρχει πόνος…
Το 42ο χιλιομετρο που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ θα τερμάτιζα με βρισκει στην εισοδο της πολης… το σωμα ζηταει πολλα ακόμη… και ο ηλιος ειναι τοσο ψηλα ακόμη… εχω να δωσω κι αλλα…Στο 44ο χιλιομετρο εχω ήδη περάσει τον “τιτλο” του Υπερμαραθωνιου στην προσπάθεια μου… αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι να δυσει ο ηλιος… ο μονος περιορισμός ειναι το φως, που με τα “μαυρα γυαλια ηλιου” ως μισότυφλος, δεν βλεπω τιποτα στο σκοτάδι… θα συνεχίσω μέχρι τελευταάι ακτίνα και θερμίδα…Στο 47ο χιλιόμετρο η παραλία ειναι σκοτεινή…
Εχω φτάσει στο Αγαλμα του μεγα Αλέξανδρου… σκυβω και φιλάω για λιγο το έδαφος… νιώθω σαν τον τσακισμένο Οδυσσεα που φτάνει στην Ιθακη του…Αποστολή εξετελέσθη…Για σένα Δήμητρα μας… το απολύτως λιγότερο που μπορω να προσφέρω…
Εξι Ωρες και σαράντα λεπτα στην χώρα του πόνου, στην μεγαλύτερη υπέρβαση και αγωνα που εχω κανει… περικύκλωσα ολη την πολη, όλο το βουνό… μιλησα σε ολους και σε κάθε πετρούλα και θαμνάκι για Σένα…Στο συρτάρι μου ενα μετάλιο που είχα χαράξει με το όνομα σου… “ΙΟΡΔΑΝΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ”… Δεν το είχα αγγίξει, είχα κάνει τάμα να το ξετυλίξω μονο αφού τα καταφέρω…Δήμητρα αυτό ητανε μονο η αρχή…
Το επόμενο, οπως ορκίστηκα με τον Χριστόφορο, να οργανώσoυμε εναν Φιλλανθρωπικό Αγώνα με το ονομα σου, για τα παιδιά που αγαπουσες τοσο… για τις πληγωμένες αυτές ψυχούλες στο παιδικό χωριό εκεί ψηλά…
Σε ευχαριστω που έτρεξες μαζί μου, που έπνιξες τον πόνο και τα δάκρυα…
Σε ευχαριστούμε ΟΛΟΙ μας για όλα…
Πολλες και θερμές ευχαριστίες στους μοναδικούς :
Pantelis Tzertzevelis
Christoforos Lazoudis
Nastazia Mavridou
Stefanie Leontiadis
Stavros Kanellop
Vasilios Kafkopoulos
Rania Gkipatidou
που με στηριξανε τοσο πολυ σε ολα…
