Ραχήλ Μακρή: «Ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, παρέδωσε την «μακεδονική» ταυτότητα»

Άρθρο της Ραχήλ Μακρή* στο e-koufalia.gr για την συμφωνία των Πρεσπών

Παρά  τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στην Ομογένεια της Αμερικής, τα συστημικά κόμματα συμφώνησαν στην επιδίωξη «συμβιβαστικής λύσης» στο θέμα της επίσημης ονομασίας των Σκοπίων, με παράλληλη απαίτηση εγκατάλειψης του «αλυτρωτισμού» τους στα σύμβολα, στα βιβλία και στο Σύνταγμά τους.

Ποτέ όμως δεν είχαν παραδεχτεί, πως  ο διαχωρισμός της «σύνθετης ονομασίας» από τον «αλυτρωτισμό» υπέκρυπτε παραχώρηση της «Μακεδονικής» ταυτότητας, εθνικότητας, ιστορίας και γλώσσας, στο γειτονικό κρατίδιο που κατασκεύασε το 1943 ο Τίτο για να εξασφαλίσει διέξοδο στο Αιγαίο μέσω Θεσσαλονίκης.

Επί 27 χρόνια, ο ελληνικός λαός είχε επαναπαυθεί στις διαβεβαιώσεις των πολιτικών του ηγεσιών, πως θα τηρούσαν κάποια προσχήματα προάσπισης της Μακεδονικής «ελληνικότητας». Χωρίς να συνειδητοποιεί, ότι αυτός ο στόχος είχε εξαρχής υπονομευτεί από τους πολιτικούς ηγέτες μέσω του υποβιβασμού της διαμάχης σε ζήτημα «ονοματολογικό»,  ώστε να αποφεύγουν το «μέγιστο»  που ήταν η διασφάλιση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων Μακεδόνων.

Αποτέλεσμα ήταν η υπογραφή της «τελικής συμφωνίας» για το Σκοπιανό στις Πρέσπες, στο ίδιο μέρος δηλαδή, όπου ο αρχιτέκτονας του Εμφυλίου Πολέμου 1946 – 49, αναγνώρισε αποσχιστικά δικαιώματα επί ελληνικών εδαφών της Μακεδονίας στους Σλάβους συμμάχους των κομμουνιστών της περιοχής. Μιας συμφωνίας που αποτελεί κάτι χειρότερο από μια σοβαρή Εθνική Μειοδοσία, από εκείνες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει όλες (χωρίς εξαίρεση) οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις. Μιας συνειδητής εχθρικής πράξης κατά των Ελλήνων, από την ίδια τους την πολιτική ηγεσία.

Η συγκεκριμένη μάλιστα εχθροπραξία, καθοδηγούμενη με δόλο, απάτη και πραξικοπηματική λογική, καταφέρνει για πρώτη φορά καίριο πλήγμα στον σκληρό πυρήνα της εθνικής υπόστασης και κυριαρχίας, τόσο της μεταπολεμικής ελλαδικής επικράτειας, όσο και του Ελληνισμού ως παγκόσμιας κοινότητας ανθρωποκεντρικών αξιών και νοήματος ζωής.

Τέτοιας μορφής διάπραξη εθνικής αυτοχειρίας σε καιρό ειρήνης δεν  έχει προβλεφθεί και στιγματιστεί από το Διεθνές Δίκαιο,  ενώ μπορούμε να επισημάνουμε κάποια σημεία πολλαπλής απάτης στο κείμενό της, που καθιστούν την «τελική συμφωνία» εξόφθαλμα ετεροβαρή, αλυσιτελή,  ασαφή και αυτοαναιρούμενη, δηλαδή άκυρη στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών και κάθε πολιτισμένου ανθρώπου με στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας και ελάχιστη ευγνωμοσύνη για την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.

Η Συμφωνία των Πρεσπών  πραξικοπηματικά και τελεσίδικα, παραχωρεί στα Σκόπια πολύ περισσότερα από αυτά τα οποία οι κυβερνήσεις  υποτίθεται πως διαπραγματεύονταν επί 27 χρόνια με την Ελλάδα

Προσφέρει ουσιαστικά, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, «μακεδονική» ταυτότητα σε ένα τεχνητό έθνος – κράτος που δεν έχει την παραμικρή ιστορική, γεωγραφική, πολιτιστική ή γλωσσική σχέση με την ελληνική Μακεδονία του απώτερου και του πρόσφατου παρελθόντος.

Νομιμοποιεί, εκτός από τον σφετερισμό ενός πανάρχαιου και ενδόξου ελληνικού ονόματος, την ιδιοποίηση μιας ψευδεπίγραφης, διαστρεβλωμένης και παραπλανητικής «εθνικής παράδοσης», η οποία λαμβάνοντας κρατική υπόσταση, καταδικάζει σε αφανισμό την αληθινή συμβολή του Μακεδονικού χώρου στον οικουμενικό ελληνισμό.

Στο  άρθρο 1 της Συμφωνίας, προβλέπεται  πως «το Δεύτερο Μέρος θα υιοθετήσει το «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» ως το επίσημο όνομα του […] μέσω της εσωτερικής του διαδικασίας του που είναι και δεσμευτική και αμετάκλητη, και συνεπάγεται την τροποποίηση του Συντάγματος […]».

Ενώ, όμως, η «εσωτερική διαδικασία» τροποποίησης του Συντάγματος παραμένει σκόπιμα αδιευκρίνιστη ως προς τις αλλαγές, ώστε να επιτρέπει τη μέγιστη ελευθερία κινήσεων στα Σκόπια σε διάφορα στάδια της διαδικασίας, το «επίσημο όνομα» δεν πρόκειται ούτε να αλλάξει, ούτε να επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση του «προσωρινού» FYROM.

Παρακάτω, στο ίδιο κεντρικό άρθρο της συμφωνίας, φαίνεται η ασυμμετρία ανάμεσα στις διαδικασίες κύρωσης της Συμφωνίας, καθώς αρκεί η «γνωστοποίηση» των αλλαγών από τα Σκόπια, για να κυρώσει τη Συμφωνία «χωρίς καθυστέρηση» η Αθήνα:

Άρθρο 1 (4) (ε): «Το Δεύτερο Μέρος θα ολοκληρώσει in toto τις συνταγματικές τροποποιήσεις έως το τέλος του 2018.»

Άρθρο 1 (4) (ζ): «Μόλις το Δεύτερο Μέρος γνωστοποιήσει την ολοκλήρωση των προαναφερόμενων συνταγματικών τροποποιήσεων και όλων των εσωτερικών νομικών διαδικασιών του προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η παρούσα Συμφωνία, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει χωρίς καθυστέρηση την παρούσα Συμφωνία.»

Η συμφωνία των Πρεσπών, δεν παρέχει ουδεμία διασφάλιση πως η νέα ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» θα χρησιμοποιηθεί erga omnes, έστω και μόνο στο εξωτερικό, εκτός των διεθνών οργανισμών, δηλαδή στις διμερείς σχέσεις των Σκοπίων με τα 140 κράτη που την έχουν ήδη αναγνωρίσει ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αντίθετα, μόλις τα Σκόπια εξασφαλίσουν την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την έναρξη διαπραγματεύσεων για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούν κάλλιστα να καθυστερήσουν κάθε άλλη «παραχώρηση» ή διαπραγμάτευση με την Ελλάδα.

Ο λόγος είναι απλός: Δεν προβλέπεται πουθενά, διαδικασίες συνολικής ακύρωσης της Συμφωνίας σε περίπτωση παραβίασης των μεταβατικών της όρων ή επαναφοράς του ελληνικού βέτο σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αφού οι βασικές διατάξεις παράδοσης μακεδονικής ταυτότητας, εθνικότητας και γλώσσας (άρθρα 1.3 και 1.4) είναι αμετάκλητες σύμφωνα με το ακροτελεύτιο Άρθρο 20.9 της Συμφωνίας.

Η συμφωνία δίνει σύντομες προθεσμίες κύρωσης μόνο στα Σκόπια, ενώ η Ελλάδα μπορεί να περιμένει ακόμα και 5 χρόνια για να ολοκληρώσει κύρωση της συμφωνίας.

Η ασάφεια στις προθεσμίες, συνδυάζεται με ασάφεια για το «πότε» η συμφωνία τίθεται επισήμως σε ισχύ.

Για αυτό πολλοί, όπως ο μαθηματικός Νίκος Λυγερός, συγχέουν τον ασαφή χρόνο έναρξης ισχύος της συμφωνίας — κατόπιν διαφόρων σταδίων που πρέπει να υλοποιηθούν — με το Αντικείμενο της Συμφωνίας που έχει ήδη «τελικά» (τελεσίδικα) συμφωνηθεί και  σπεύδουν να καθησυχάσουν τους συμπατριώτες τους πως η «Τελική Συμφωνία» δεν είναι παρά ένα…Προσύμφωνο.

Η πραγματικότητα είναι, ότι δεν  υπάρχει «προσύμφωνο», γιατί θα ονομαζόταν έτσι αλλά πλέον  Τελική Συμφωνία, χωρίς σαφή οριοθέτηση «κύρωσης» από τις δύο πλευρές και «θέση σε ισχύ», με τρεις διαφορετικές εκδοχές και έναν όρο που την καθιστά εξαρχής αμετάκλητη.

Είναι κοροϊδία χειρότερη από τη Δημιουργική Ασάφεια 20.02.2015 του Βαρουφάκη που χαντάκωσε τη χώρα.

Από τα παραπάνω συνάγεται, ότι το  αίτημα «απόρριψης» της με δημοψήφισμα ή ψηφοφορία στη Βουλή, από  βαθιά νυχτωμένους, δεν πρέπει να προέχει,  του αιτήματος  του ελληνικού λαού, της άμεσης ακύρωσης της συμφωνίας, πριν αυτή οδηγήσει στην άρση του βέτο σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει, πως  ο φερόμενος   ως πρωθυπουργός της Ελλάδας με αντάλλαγμα  την κόκκινη γραβάτα του Ζάεφ, παρέδωσε  την «μακεδονική» ταυτότητα,  γιατί πούλησε το τομάρι του πολύ ακριβότερα από όλους τους άλλους «εθνάρχες» του ενδοτισμού και της μειοδοσίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα και ότι μόνος του ως κυρίαρχος πρέπει να την σταματήσει τώρα.

*Η Ραχήλ Μακρή είναι Οικονομολόγος (MSc in Banking) – Πρώην Βουλευτής και Επικεφαλής του Μετώπου Νίκης