«TAKIS»: Όσα μας αποκάλυψαν οι συντελεστές λίγο πριν την πρεμιέρα

Της Μαρίνας Χαραλάμπους

Το καταφύγιο Takis Shelter στην Κρήτη έχει συγκινήσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με την αφοσίωση και την ανιδιοτελή προσφορά του ιδρυτή του, Τάκη. Αυτή η μοναδική ιστορία αγάπης για τα αδέσποτα ζώα γίνεται τώρα το θέμα της ταινίας ντοκιμαντέρ «TAKIS», που κάνει πρεμιέρα στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο Τάκης αλλάζοντας σταδιακά τη νοοτροπία των ντόπιων, ενώ εξερευνά το πιεστικό ζήτημα της διαχείρισης των αδέσποτων στην Ελλάδα και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η λύση των καταφυγίων. Οι συντελεστές θίγουν βαθύτερα ερωτήματα για τους ανθρώπους που  δοκιμάζουν τα όριά τους και αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των επιλογών τους.

Λίγο πριν από την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του «TAKIS.», οι δημιουργοί του μιλούν στο skai.gr για την έμπνευση πίσω από το ντοκιμαντέρ, τις προκλήσεις της παραγωγής και τη συγκινητική ιστορία του Τάκη, που αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση αδέσποτων ζώων.

Ελένη Αλαφούζου – Καλλιτεχνική επιμέλεια

Τι σας έκανε να αποφασίσετε ότι αυτή η ιστορία αξίζει να γίνει ντοκιμαντέρ;

Ο Τάκης είναι πραγματικά μια έμπνευση, τον αγαπάνε άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Με αμέτρητα άρθρα και πολλά μικρά βίντεο αφιερωμένα σε εκείνον, ήταν πάντα όνειρό μου να διηγηθώ την ιστορία του με τον σωστό τρόπο.

Τι πιστεύετε ότι κάνει το Takis Shelter τόσο μοναδικό σε σχέση με άλλα καταφύγια;

Ο Τάκης επιλέγει προσεκτικά να βάζει σε groups τα σκυλιά με βάση την προσωπικότητά τους, διασφαλίζοντας ότι έχουν άφθονο χώρο για να τρέχουν και έναν προστατευμένο και καλυμμένο χώρο για να κοιμούνται. Επισκέπτες και εθελοντές, πολλοί από τους οποίους ταξιδεύουν από όλο τον κόσμο, περνούν χρόνο καθημερινά εκεί και κοινωνικοποιούνται με τα σκυλιά. Είναι ένα όμορφο και συγκινητικό καταφύγιο, μοναδικό στον τρόπο που προσφέρει ένα θετικό και ενθαρρυντικό περιβάλλον, παρόλο που τα καταφύγια συχνά συνδέονται με θλίψη.

Πώς νιώθετε που το ντοκιμαντέρ κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης;

Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένη που ο κόσμος θα δει όλα όσα έχει καταφέρει ο Τάκης.

Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε σε όσους εμπνέονται από την ιστορία του Τάκη;

Η στήριξη στα τοπικά καταφύγια είναι πολύ σημαντική, και αν μπορείτε να κάνετε και μια υιοθεσία από ένα τέτοιο καταφύγιο, ακόμη καλύτερα.

Tι συναισθήματα θα θέλατε να νιώσει ο κάθε θεατής που θα δει αυτό το ντοκιμαντέρ;

Ελπίζω αυτό το ντοκιμαντέρ να εμπνεύσει τους θεατές και να αναδείξει το πώς ένας άνθρωπος μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά. Ακόμα πιο σημαντικό, εύχομαι να υπογραμμίσει τη σημασία του σεβασμού προς όλα τα ζωντανά πλάσματα γύρω μας.

Πώς ισορροπήσατε την ωμή και δύσκολη πραγματικότητα με μια αισθητικά προσεγμένη αφήγηση; 

Εστιάσαμε στο απίστευτο έργο που κάνει ο Τάκης. Αν και οι ιστορίες είναι συχνά θλιβερές, εκείνος τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Αυτό είναι που κάνει το έργο του τόσο συγκινητικό και πολύτιμο να το παρακολουθεί κάποιος.

Πιστεύετε ότι η ιστορία του Τάκη μπορεί να εμπνεύσει παρόμοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα ή διεθνώς; 

O Τάκης σε εμπνέει, όχι μόνο λόγω της επιτυχίας του αλλά και για τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μοιραστεί την αποστολή του. Δίνει έμφαση στη σημασία της, και πιστεύω ότι η επιτυχία του πηγάζει από την ελπιδοφόρα, θετική του νοοτροπία. Το χάρισμά του τον κάνει ακόμη πιο επιδραστικό, προσελκύοντας τους ανθρώπους και εμπνέοντας τους να δράσουν.

Mιχάλης Ρουμπής – Σκηνοθεσία 

Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε ανάμεσα στην ευαισθησία του θέματος και τη σκληρή πραγματικότητα;

Δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει ισορροπία σε ένα τέτοιο θέμα. Είναι αρκετά δύσκολο να βλέπεις πως υπήρχαν μέρη και άνθρωποι που κάποτε αντιμετώπιζαν τα ζώα ως «αντικείμενα» και ως «εργαλεία».

Βλέποντας το πως είναι πλέον η κατάσταση στην τοπική κοινωνία της Ιεράπετρας και το πόσο έχουν ευαισθητοποιηθεί οι άνθρωποι -όχι μόνο λόγω του Τάκη -αλλά και χάρη στις προσπάθειες όλων των ανθρώπων νιώθω πως η εγκατάλειψη και η κακοποίηση των ζώων είναι κάτι που ευτυχώς έχει εξαφανιστεί στο μεγαλύτερο ποσοστό. 

Άρα η σκληρή πραγματικότητα είναι πως για να προχωρήσει η κοινωνία μας μπροστά σε τέτοια θέματα πρέπει όλοι μαζί να βοηθήσουμε και να μάθουμε τα παιδιά μας και τους συνανθρώπους μας πως αυτά τα ζώα έχουν ανάγκη την αγάπη μας και τη φροντίδα μας. 

Πόσο δύσκολο ήταν να καταγράψετε τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της ιστορίας του Τάκη;

Ήταν αρκετά δύσκολο, γιατί όταν σκηνοθετείς ένα ντοκιμαντέρ πρέπει να είσαι παρατηρητής στο τι συμβαίνει. Δεν ήταν εύκολο να βλέπουμε ή να ακούμε ιστορίες με άσχημα γεγονότα αλλά είναι μέρος της ιστορίας. Ο Τάκης μέχρι σήμερα έχει σώσει 3.500 σκυλιά, και από αυτά τα σκυλιά έχει πάρα πολλές ιστορίες που τις περισσότερες φορές έχουν μια πολύ δυσάρεστη αρχή, το ευχάριστο είναι βέβαια πως έχουν ένα χαρούμενο τέλος. 

Τι συναισθήματα θέλατε να προκαλέσετε στο κοινό μέσα από το ντοκιμαντέρ;

Αυτό που θέλαμε να δείξουμε κυρίως είναι πως όταν πιστεύεις σε κάτι μπορείς να το πετύχεις. Η προσέγγιση μας είναι αυτή στο ντοκιμαντέρ. Έχει μια χαρούμενη διάθεση και ατμόσφαιρα το μεγαλύτερο μέρος του, γιατί ναι μεν ο Τάκης μπορεί να πέρασε πολλές δυσκολίες αλλά στο τέλος κατάφερε να πετύχει αυτό για το οποίο προσπαθούσε.

Δεν το έβαλε κάτω, αν το είχε βάλει θα ήταν όλα διαφορετικά. Είναι πολύ όμορφο λοιπόν, να βλέπεις πως ένας άνθρωπος έδειξε τον δρόμο σε τόσους άλλους ανθρώπους ώστε να αλλάξει η οπτική των πραγμάτων στην Ιεράπετρα της Κρήτης και όχι μόνο. 

Υπάρχει κάποια σκηνή που ξεχωρίζετε ως την πιο δυνατή του ντοκιμαντέρ;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, ίσως επειδή έχω μπει πολύ βαθιά στο υλικό του ντοκιμαντέρ και κάθε σκηνή μου θυμίζει ή σημαίνει κάτι ξεχωριστό για εμένα. 

Υπάρχει κάποια σκηνή με ένα από τα πρώτα σκυλιά που έσωσε  ο Τάκης, το οποίο ταλαιπωρήθηκε πολύ καθώς ήταν κακοποιημένο αλλά τελικά αποφασίσαμε πως είναι πολύ σκληρή ιστορία για να μπει στο ντοκιμαντέρ.  Κρατάω αυτή τη σκηνή στο μυαλό μου για να θυμάμαι πάντα πως η αγάπη και η φροντίδα είναι κάτι που μπορεί να θεραπεύσει ακόμα και τις μεγαλύτερες πληγές.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχατε να αντιμετωπίσετε ως σκηνοθέτης μέχρι το τελικό αποτέλεσμα του ντοκιμαντέρ;

Η πρόκληση ήταν να αποτυπώσουμε με ρεαλισμό και αμεσότητα το τι συμβαίνει σε ένα καταφύγιο με 500 σκυλιά και έναν άνθρωπο που έχει δώσει φωνή σε όλα αυτά τα ζώα. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ κατά τη γνώμη μου δείχνει πως αν αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρχε, δεν θα ήταν τίποτα όπως είναι τώρα. 

Πώς πιστεύετε ότι θα επηρεάσει το κοινό αυτή η ταινία;

Μόνο θετικά. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι πολύ κοντά στα ζώα, θέλω να πιστεύω πως θα καταλάβει πως τα ζώα έχουν συναισθήματα όπως και οι άνθρωποι. Άρα η συγκίνηση, η χαρά και η ελπίδα σίγουρα θα δημιουργήσουν στον θεατή μια ευχάριστη κατάσταση. Θα ήθελα να υπήρχαν στην κοινωνία μας περισσότεροι «Τάκηδες» που να βάζουν πρώτα το εμείς και μετά το εγώ, ίσως αυτό μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.

Αν μπορούσατε να περιγράψετε το ντοκιμαντέρ με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Αγάπη, ελπίδα, ανιδιοτέλεια.

Πώς καταφέρατε να αποτυπώσετε τη σχέση του Τάκη με τα ζώα με τόσο αληθινό τρόπο;

Ήταν το πιο εύκολο! Γιατί η σχέση του Τάκη με τα ζώα είναι τόσο δυνατή και τόσο αληθινή που εμείς απλά την καταγράψαμε.

Άννα Ποδάρα – Έρευνα, Σενάριο

Tι σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της έρευνας αλλά και της συγγραφής του σεναρίου;

Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Δεν γράψαμε καμία σκηνή, δεν στήσαμε κανένα περιστατικό. Παρατηρούσαμε την καθημερινότητα του Τάκη επί δεκαπέντε μέρες. Το υλικό που φέραμε πίσω από τα γυρίσματα ήταν πολύωρο αλλά είχε τα ίδια επαναλαμβανόμενα γεγονότα. Ο Τάκης είναι στρατιώτης στον τρόπο που διαχειρίζεται το καταφύγιο. Έχει ένα αυστηρό καθημερινό πρόγραμμα που τηρείται απαρέγκλιτα. Από το πρωινό ξύπνημα, το τάισμα των ζώων, τη μεσημεριανή σιέστα μέχρι τη βραδινή επίβλεψη. Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, καθώς έχει να διαχειριστεί ένα πολύ μεγάλο αριθμό ζώων. Η πρόκληση στη συγγραφή του σεναρίου ήταν να διαβάσουμε πίσω από την καθημερινή του ρουτίνα, και να αναδείξουμε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθώς και τη δικιά του προσωπικότητα. Αυτά τα φαινομενικά επαναλαμβανόμενα γεγονότα μπήκαν σε μια σειρά που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.

Πώς αποφασίσατε το ύφος και την οπτική αφήγηση της ταινίας;

Το ύφος και η οπτική αφήγηση της ταινίας διαμορφώθηκε στα γυρίσματα από τον σκηνοθέτη πεδίου, Νικόλα Ποττάκη και τον διευθυντή φωτογραφίας, Γιάννη Κανάκη. Τη συνολική επιμέλεια, είχε ο σκηνοθέτης, Μιχάλης Ρουμπής σε συνεργασία με την Ελένη Αλαφούζου που είναι η creative producer του ντοκιμαντέρ.

Πώς βλέπετε τον ρόλο των ντοκιμαντέρ στη σύγχρονη κοινωνία;

Τα ντοκιμαντέρ καταγράφουν την πραγματικότητα αλλά με τη διαμεσολάβηση των δημιουργών. Είναι σαν ένας φακός που στρέφει το φως του σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ένα ντοκιμαντέρ λέει στον θεατή: «Κοίτα εδώ. Υπάρχει και αυτό. Υπάρχει και αυτή η άποψη. Τι σκέφτεσαι για αυτό;» Ο ρόλος τους, κατά την άποψη μου, είναι να βγούμε από τη «φούσκα» της δικιάς μας καθημερινότητας και να δώσουμε χώρο στο να δούμε την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Στη σημερινή εποχή, που όλοι μας καταναλώνουμε γρήγορα και υπνωτισμένα, τόνους περιεχομένου σε διάφορες πλατφόρμες, είναι σπάνιο να αφιερώσουμε μια ολόκληρη ώρα σε κάτι που θα μας ξεβολέψει και θα ακονίσει την κριτική μας σκέψη. Αυτήν την πολυτέλεια, μας την προσφέρει ένα καλό ντοκιμαντέρ.

Τι θα θέλατε να κρατήσει το κοινό μετά την προβολή της ταινίας;

Ο δικός μου στόχος, όταν έγραφα το σενάριο είναι να δημιουργήσω στον θεατή τις ίδιες απορίες που μου δημιουργήθηκαν και μένα όταν έκανα την έρευνα. Το να αναγνωρίζεις ένα πρόβλημα και να αναλαμβάνεις την ευθύνη σε κάνει ήρωα; Ποιο είναι το κόστος που πληρώνει ο ήρωας για την τόλμη του; Ο Τάκης ξεκίνησε να φροντίζει πέντε σκυλιά σε ένα σκουπιδότοπο και κατέληξε με 500 ζώα. Δεν έχει φύγει από το καταφύγιο εδώ και 10 χρόνια, ούτε μια μέρα. Έχει αναλάβει μόνος του ένα τεράστιο πρότζεκτ, παλεύει να γεμίσει ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο. Θα μπορούσε να κάνει αλλιώς; Και τι είναι αυτό τελικά που του δίνει ανταμοιβή;

Πιστεύετε ότι η ιστορία του Τάκη μπορεί να εμπνεύσει παρόμοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα ή διεθνώς;

Η ιστορία του Τάκη μπορεί να μας εμπνεύσει όλους, όπως κάθε ιστορία ενός ανθρώπου που κάνει κάτι καινοτόμο, επιμένει και τα καταφέρνει. Ο Τάκης ανέλαβε να φροντίσει τα κακοποιημένα ζώα στη δικιά του κοινότητα, όταν κανείς δεν έβλεπε πού είναι το πρόβλημα. Από ένας άνθρωπος που έλεγαν τρελό, που έλεγαν ότι «τον έφαγαν τα ζώα» έγινε αυτός που όλοι σκέφτονται όταν δουν ένα κακοποιημένο ζώο στην Ιεράπετρα. Αυτός που, όπως λέει η κτηνίατρος στο ντοκιμαντέρ «Είναι μια ανακούφιση για την τοπική κοινωνία». Κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία των ντόπιων και να παρασύρει κι άλλους στη δικιά του τρέλα, όπως τον δημοτικό αστυνόμο, Γιάννη Γαϊτανάκη που έχει φτιάξει μια δημοτική υπηρεσία διαχείρισης των αδέσποτων ζώων που αποτελεί πρότυπο για όλη την Ελλάδα.

Επίσης, ο τρόπος που διαχειρίζεται τη φροντίδα των ζώων στο καταφύγιο του είναι παράδειγμα προς μίμηση. Όπως βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ, δίνει μεγάλη σημασία όχι μόνο στα σωματικά αλλά και στα ψυχικά τραύματα των ζώων που έχουν κακοποιηθεί, και τονίζει ξανά και ξανά ότι τα καταφύγια δεν είναι λύση αλλά μπορούν να γίνουν κολαστήριο ζώων, αν δεν υπάρξει η σωστή διαχείριση.

Ποια είναι η πιο σημαντική σκέψη ή μήνυμα που θέλετε να αφήσει το ντοκιμαντέρ στον θεατή;

Αυτή δεν είναι άλλη μια καταγγελτική ταινία για το πρόβλημα των αδέσποτων στην Ελλάδα, που κουνάει το δάχτυλο με αυστηρότητα και καταλήγει σε συμπεράσματα. Ήμασταν πολύ προσεκτικοί εξαρχής στο να μην υποδείξουμε αίτιους ή να αναδείξουμε ήρωες. Θέλουμε ο θεατής να φύγει από την αίθουσα έχοντας αναγνωρίσει ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα που ο Τάκης εντόπισε στη δικιά του κοινότητα και ανέλαβε μια ευθύνη που δεν του αναλογεί, και μαζί και ένα κόστος που δεν του αναλογεί. Θέλουμε ο θεατής να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Και ίσως, την επόμενη φορά που δει έναν σκύλο δεμένο σε ένα βαρέλι ή κλεισμένο για χρόνια στο απέναντι μπαλκόνι ή εγκαταλελειμμένο στην άκρη του δρόμου, να μην το προσπεράσει ως φυσιολογικό. 

Το ντοκιμαντέρ κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη 12 Μαρτίου στις 22:00, στην αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη”.

Μπορείτε να προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας για να βρεθείτε και εσείς στην πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ εδώ

Πηγή: skai.gr

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.