Του Π.Βαρδουκέλη:Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία και κυρίως …αξία

Ο δρόμος  έχει τη δική του ιστορία και κυρίως …αξία.

Πολύς λόγος τελευταία για την αίτηση του επιχειρηματία που έχει αγοράσει την έκταση της πρώην Ομοσπονδίας Γεωργικών Συνεταιρισμών στη Γέφυρα , να του παραχωρηθεί ο δρόμος  που βρίσκεται πίσω από τις εγκαταστάσεις ιδιοκτησίας του, με αντάλλαγμα τη δημιουργία από μέρους του ενός νέου δρόμου ( δυτικά προς ΕΛΛΕΝΙΤ )στα όρια της ιδιοκτησίας του με δικά του έξοδα.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.. Ο συγκεκριμένος  δρόμος βρίσκεται εκεί και πιθανώς να χρησιμοποιείται ακόμη και από τα τέλη του  19^ου  αιώνα. Το σίγουρο είναι ότι τόσο η πρώτη διανομή γης προς τη κοινότητα Γέφυρας όσο και η πολύ μετέπειτα απαλλοτρίωση της μεγάλης αυτής εδαφικής έκτασης προς την ομοσπονδία γεωργικών συνεταιρισμών σεβάστηκαν τα όρια του συγκεκριμένου δρόμου ο οποίος σήμερα μαζί με κάποια μικρά τμήματα της έκτασης είναι δηλωμένα στο κτηματολόγιο και ανήκουν στο δήμο Χαλκηδόνος και φυσικά κατ΄επέκταση στη κοινότητα Γέφυρας.

Είναι δεδομένο πως για πάνω από 100 χρόνια ο συγκεκριμένος δρόμος είναι η μοναδική υφιστάμενη χωροταξική γραμμή που ενώνει έστω και νοητά , σε επίπεδο συμβολισμού (λόγω της εθνικής Θεσσαλονίκης- Έδεσσας)  την Γέφυρα με την είσοδο της κάτω Γέφυρας.

Ας μπούμε στην ουσία λοιπόν με το ερώτημα : τι έχει να κερδίσει η κοινότητα μας κάνοντας την παραχώρηση -ανταλλαγή – στον συγκεκριμένο επιχειρηματία;

Η απάντηση γρήγορη και απλή.

 ΤΙΠΟΤΑ.

Αντίθετα θα χάσει. Θα χάσει  ένα μοναδικό και ισχυρό χωροταξικό διαπραγματευτικό χαρτί για τη διεκδίκηση και τη δημιουργία δύο πεζογεφυρών που θα ενώνουν πραγματικά μέσω του συγκεκριμένου δρόμου την κάτω Γέφυρα με το υπόλοιπο χωριό. Μίας επί της εθνικής οδού (θεσσαλονίκης-Έδεσσας) και μίας επί των γραμμών του τραίνου,  σημεία που αποκόπτουν μέχρι  σήμερα την ασφαλή μετακίνηση πεζών μέσα στην ίδια τους την κοινότητα!! Το αν μέχρι σήμερα δεν έχει διεκδικηθεί ή δεν έχουν  τελεσφορήσει τα όποια αιτήματα για τη δημιουργία αυτών των δύο πεζογεφυρών, δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να απεμπολήσει ή να χαρίσει το μόνο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για τις παραπάνω μελλοντικές διεκδικήσεις (αν επιτέλους ξυπνήσουν κάποιοι), ακυρώνοντας   άπαξ δια παντός την όποια προοπτική για δυνατότητα  άμεσης πρόσβασης και μετακίνησης  των κατοίκων της κάτω Γέφυρας που δικαιούνται επιτέλους να μετακινούνται ισότιμα και χωρίς εμπόδια μέσα στην ίδια τους τη κοινότητα, στο ίδιο τους το χωριό.

Εκτός βέβαια αν κάποιοι στο κοινοτικό συμβούλιο Γέφυρας ή στο δημοτικό συμβούλιο θεωρούν ως κέρδος για τη Γέφυρα  την απόκτηση οποιαδήποτε προσωπικής  ή  γενικής σχέσης με τον συγκεκριμένο επιχειρηματία… Ο πρόεδρος και τα μέλη του κοινοτικού συμβουλίου, o δήμαρχος και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος λόγω της θέσης τους , λόγω της ευθύνης που έχουν έναντι των πολιτών οφείλουν να αντιληφθούν, ότι οι κάτοικοι της Γέφυρας  – σε αντίθεση με το τι πιστεύουν πιθανόν κάποιοι για τον εαυτό τους – δεν είναι ιθαγενείς  για να μπορεί κάποιος να τους ξεγελά εν έτη 2020 με καθρεφτάκια, μπιχλιμπίδια και υποσχέσεις….

Ο μόνος λοιπόν κερδισμένος από μια τέτοια ανταλλαγή προφανώς είναι ο ίδιος ο επιχειρηματίας ο οποίος -με κάθε σεβασμό προς το πρόσωπό του και τις επιχειρήσεις του- με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να ενώσει την εδαφική έκταση που του ανήκει και που χωρίζεται σήμερα από τον δρόμο, να δώσει τεράστια υπεραξία στην περιουσία του και  μεγάλη δυνατότητα εκμετάλλευσης  ή πώλησης  της  με όχημα  ίσως ένα σχετικά πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε για ειδικά χωρικά σχέδια ( ΕΧΣ)  ( Ν. 4447/2016 (ΦΕΚ 241 Α’)).

Αντί λοιπόν να δώσουμε υπεραξία σε μια ξένη περιουσία δε θα ήταν πολύ καλύτερο να δώσουμε υπεραξία στο ίδιο μας το χωριό;

Δε θα ήταν καλύτερο να κρατήσουμε ζωντανή την όποια δυνατότητα διεκδίκησης;

Δε θα ήταν καλύτερο   να αποφασίσετε να αγωνιστείτε, να αγωνιστούμε όλοι μαζί, για να δούμε επιτέλους να γίνεται  πράξη το χρόνιο αίτημα των κατοίκων της κάτω Γέφυρας;

Τελικά αυτός ο δρόμος δεν έχει μόνο  ιστορία έχει κυρίως  …ΑΞΙΑ …και μπορεί να αποκτήσει υπεραξία. Μένει να αποφασίσετε για ποιον…

Ας αναλογιστούν  όλοι τις ευθύνες τους ..

Π.Βαρδουκέλης