Βαθύλακκος:Εκδήλωση για τη γιορτή της μητέρας από την ομάδα γυναικών Δήμου Χαλκηδόνος

Το Σάββατο 11 Μαΐου στο πνευματικό  κέντρο Βαθυλάκκου η ομάδα γυναικών του Δήμου Χαλκηδόνος πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα τη γιορτή της μητέρας

Την εκδήλωση άνοιξε  η πρόεδρος της ομάδας Σαριντζιώτη Αθανασία στη συνέχεια διαβάστηκε ένα  ποίημα από την Δεληδήμου Ζώη και μίλησε για την μάνα  η γραμματέας της ομάδας Καλιοντζή Ελένη

Η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή της ταινίας  Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πάει ένας αιώνας που η συνείδηση της ανθρωπότητας αφυπνίστηκε ξαφνικά και κάποια Κυριακή του Μάη καθιέρωσε την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ. Ο θεσμός αυτός υιοθετήθηκε και από τη χώρα μας το 1928, με την πρωτοβουλία των γυναικείων οργανώσεων.

Οι επέτειοι καθιερώνονται για να θυμίζουν κάποια γεγονότα, που έγιναν σταθμοί στην ιστορία, ή για να τιμηθούν κάποιοι ήρωες. Αλλά, αν ο ανδρικός ηρωισμός στους πολέμους δημιουργείται κάτω από την πίεση μεγάλων γεγονότων και υψηλών καταστάσεων ζωής, ο ηρωισμός της μάνας πηγάζει ελεύθερα μέσα από την ίδια τη φύση της γυναίκας, που στερείται την ελευθερία της, για να ζήσει μια άλλη ελευθερία; Τη χαρά της προσφοράς που κάποτε κρατάει μια ολόκληρη ζωή κατάμεστη, πολλές φορές από αδικίες, στερήσεις, πόνους.

Η πολιτεία θα τιμήσει πραγματικά τη μάνα, αν η μητρότητα προστατευτεί και ενισχυθεί με τα ανάλογα νομοθετικά μέτρα, αν το κράτος δώσει ό,τι καλύτερο έχει στο παιδί για να έχει η μάνα καθημερινή γιορτή, γιατί μάνα και παιδί είναι ένα.

Όσο κι αν έχει συμβολική μόνο σημασία «Η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας», δίνει την ευκαιρία στον καθένα μας να ανατιμήσει μέσα στη συνείδηση του το μέγεθος του χρέους του σε κείνη που μας χάρισε τη ζωή, που στη μορφή της πρωτοείδαμε το θαύμα του κόσμου τούτου.

Χρειάστηκε, όμως, να μεστώσει η ψυχή μας από πλήθος πικρές εμπειρίες, για να εκτιμήσουμε σωστά τις σιωπηλές θυσίες της μάνας και μέσα απ’ αυτές να προσεγγίσουμε το νόημα και την ουσία της πραγματικής αγάπης. Και με ώριμη πια κρίση να πούμε πως η μάνα, με τα μητρικά αισθήματά της, βρίσκεται πιο κοντά στα πανανθρώπινα ιδανικά.

Και να πούμε ακόμα: Άμποτε οι πολιτικοί όλου του κόσμου να κατάφερναν να κυβερνούν με τη λογική της μητρικής καρδιάς, που τόσο σοφά ξέρει να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα, να συγχωρεί λάθη, να αγαπά και το καλό και το κακό παιδί της, ακόμα περισσότερο.

Οι μάνες έχουν το φυσικό προνόμιο να γεννούν ανθρώπους και το ηθικό προνόμιο να πλάθουν ανθρώπους. Κάποτε, όμως αυτό που παίρνουν, δίνουν. Δυστυχία δέχονται από τους ανθρώπους και την κοινωνία, δυστυχία αντανακλούν, χωρίς να το θέλουν, επάνω στα παιδιά τους. Από τα χέρια της βγαίνουν ευτυχισμένα παιδιά όταν και η ίδια, σαν άνθρωπος, είναι ευτυχισμένη.

Η αγάπη της μάνας, που αποτελεί και τον πρωταρχικό παράγοντα για την ομαλή, νοητική και ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού, για να είναι θετική και εποικοδομητική χρειάζεται ευνοϊκές υλικές και ηθικές συνθήκες. Και καταλήγει κανείς στη σκέψη πόσο απαράδεκτο είναι το φαινόμενο μέσα σε σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες τα αιώνια θύματα να είναι: η μάνα, το παιδί, η γυναίκα.

Οι αντιλήψεις, παράλληλα και οι απαιτήσεις από τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας, άλλαξαν. Η μητρότητα είναι μια από τις πλευρές της προσωπικότητας της, αλλά όχι η μοναδική. Εξω από τη σύγχρονη πραγματικότητα είναι πια και οι αντιλήψεις εκείνες που εγκλωβίζανε σε παρωχημένες εποχές τη γυναικεία ύπαρξη και δραστηριότητα μόνο στο ρόλο της μητέρας, καταδικάζοντας τον «έσω» κόσμο της σε νάρκωση, μακριά από τη γιορτή της δημιουργίας και της κοινωνικής δράσης.

Η μάνα – Ανθρωπος δεν έχει στον τόπο μας απασχολήσει όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατική σύγχρονη εξουσία. Χρειάζεται λοιπόν άλλη μια ισοτιμία της γυναίκας μέσα στην ήδη νομοθετημένη πρόσφατα ισοτιμία της. Χρειάζονται μέτρα, που θα βοηθήσουν τη γυναίκα να μπορεί να βιώνει με χαρά το προνόμιο να γεννά και να ανατρέφει έναν νέο άνθρωπο, το παιδί της.  Η προστασία μητρότητας και παιδιού κρίνει αποφασιστικά και τον πολιτισμό της χώρας.

Το πρόβλημα προστασίας της μάνας και του παιδιού είναι δεμένο με όλα τα προβλήματα του λαού, που αγωνίζεται και διαμαρτύρεται για τα χαμηλά ημερομίσθια και τους μισθούς, για τις ακατάλληλες συνθήκες κατοίκησης και διατροφής, που πρώτα και κύρια πλήττουν τον ευπαθή οργανισμό των παιδιών.

Για τη μάνα και το παιδί, – μια και πάνε μαζί αυτά τα δυο – για την αρμονική και ομαλή διαβίωση  της οικογένειας  πρωταρχικός, βασικός παράγοντας  είναι η Ειρήνη. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε τη γυναίκα, τη μάνα πρόσφυγα που άφησε πίσω πατρίδα, σπίτι, αγαπημένους κυνηγημένη από βομβαρδισμούς, επιδρομές αεροπλάνων, από απελπισία και απόγνωση. Και τώρα προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα νέα, πολλές φορές το ίδιο βάρβαρη, επικίνδυνη και αδιέξοδη. Ας μη ξεχνάμε τα κυκλώματα δουλεμπορίας και σωματεμπορίας που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν σε συνθήκες όπου γυναίκες και παιδιά εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια.

Σήμερα, η γυναίκα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων «…διπλά δεσμά πρέπει να σπάσει». Οι γυναικείες κατακτήσεις, στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας, συχνά ναρκώνουν τις συνειδήσεις, ακόμα και των πιο πρωτοπόρων. Σήμερα, μαθήτριες, σπουδάστριες, φοιτήτριες, νέες γυναίκες, νέες μητέρες δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον ταξικό χαρακτήρα των πρόσθετων κοινωνικών ανισοτιμιών σε βάρος της γυναίκας. Επιφανειακά βλέπουν μόνο προβλήματα στη συμπεριφορά ανάμεσα στα δύο φύλα, στην οικογένεια.

Η γυναίκα οφείλει να συνειδητοποιήσει το σύγχρονο περιεχόμενο του γυναικείου ζητήματος, που αφορά τις ανισοτιμίες, αλλά και τις σύγχρονες ανάγκες της  από το κορίτσι έως την ηλικιωμένη. Οφείλει να αντιπαλέψει  αυτές τις ανισοτιμίες και διακρίσεις, που υφίστανται οι γυναίκες, τις σκοταδιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για το γυναικείο ζήτημα, που διδάσκονται όχι μόνο στις νέες γυναίκες, αλλά γενικά στους νέους.

Οφείλει να συνειδητοποιήσει πως είναι στο χέρι των ίδιων των εργαζομένων να βοηθήσουν τους εαυτούς τους. Ο μόνος τρόπος για να το κάνουν αυτό είναι μέσα από ένα δυνατό εργατικό κίνημα.

Μέσα στα γυναικεία χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων. Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη. Μέσα στα μαλλιά της γυναίκας κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού. Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο. Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν. Άλλοτε γονάτιζαν μπροστά στην ξέστηθη θεά της καρποφόρας άνοιξης. Άλλοτε της φορούσαν μαντήλι και την έκαναν Αγία. Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της.

Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς.