Κουφάλια:Μετά από 42 χρόνια ξανά μαζί-Απόφοιτοι 2ου Δημοτικού 1976

Μετά από 42 χρόνια οι απόφοιτοι 1976 του 2ου Δημοτικού σχολείου Κουφαλίων βρέθηκαν όλοι μαζί στην ταβέρνα του Λίλη στα Κουφάλια.Σε μια αξέχαστη βραδιά που τα είχε όλα, ζωντάνεψαν ξανά οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας.

Παλιές ιστορίες, χορός, τραγούδι, γέλιο και φυσικά πολύ συγκίνηση.

Ήταν όλοι εκεί.Ακόμα κ αυτοί που έφυγαν….

Τέσσερα λουλούδια σ ένα ξεχωριστό τραπέζι αφιερωμένα στον δάσκαλο Ηλιάδη Θεόδωρο και στους συμμαθητές Γιώργο Δεληδημούδη, Ευθύμιο Γώγο και Λυτούδη Χρήστο (Μπάκος)

Ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές όταν οι παλιοί συμμαθητές τραγούδησαν όλοι μαζί το αγαπημένο τραγούδι του δασκάλου τους Ηλιάδη Θεόδωρου και όταν έπαιξε το τραγούδι που γράφτηκε από την Χριστίνα Παπακωνσταντίνου για τον Χρήστο Λυτούδη (Το ζεϊμπέκικο του Μπάκου).

Η συνάντηση κράτησε μέχρι αργά με την υπόσχεση απ’ όλους ότι πλέον θα γίνεται πιο τακτικά.

Γράφει η Χριστίνα Παπακωνσταντίνου

Είναι κάποιες φορές που δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις τα συναισθήματά σου.

Ιούνιος 1976 :Τελειώνω το δημοτικό σχολείο, ( ναι, ακριβώς τόσο είμαι!!!!). Ένας μικρός κύκλος ζωής κλείνει και ανοίγει ένας μεγαλύτερος.

1 Ιουνίου 2018: Συνάντηση με τους παλιούς αλλά αξέχαστους και αγαπημένους συμμαθητές μου. Τόπος συνάντησης: Το προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου από το οποίο αποφοιτήσαμε. Η αρχική αμηχανία και ένας μικρός φόβος μήπως δεν μας αναγνωρίσουν όσοι ζουν μακριά, μια και ο χρόνος αλλοίωσε αρκετά την εικόνα μας, μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε ένα πανηγύρι χαράς και συγκίνησης!

Είμαστε οι περισσότεροι εκεί και μετά από τόσα χρόνια γινόμαστε και πάλι για λίγο παιδιά.
Με δάκρυα στα μάτια μπαίνουμε στην τάξη μας και αγγίζουμε με ευλάβεια όσα είναι ακόμα ίδια.

Οι εικόνες και τα συναισθήματα πλημμυρίζουν τις καρδιές μας και αυτό το κομμάτι της ζωής μας , το πιο όμορφο, το πιο ξέγνοιαστο, το πιο αγνό, ανοίγει μπροστά μας σαν ένα παλιό βιβλίο, σκέτος θησαυρός! Είναι παράξενο, αλλά κοιτώ τους συμμαθητές μου και βλέπω μόνον εκείνες τις γελαστές φατσούλες σε όλες τις λεπτομέρειές τους, σαν να μην πέρασε μια μέρα! Κι όμως πέρασαν τόσα χρόνια!

Τα κορίτσια, όμορφες κυρίες πια και τα αγόρια, γοητευτικοί, ευγενικοί και προστατευτικοί μαζί μας κύριοι, όπως τότε στα παιχνίδια μας. Ακολουθεί ένα πολύ ωραίο γλέντι στην αυλή μιας ταβέρνας και οι αναμνήσεις ξεχειλίζουν. Μόνον καλά λόγια είχαμε να πούμε ο ένας για τον άλλον.

Στην παρέα μας βρίσκεται ο εξαιρετικός Στέφανος Ηλιάδης, γιος του αγαπημένου μας δασκάλου Θεόδωρου Ηλιάδη που χάσαμε στη μέση της έκτης τάξης. Πόσο κλάψαμε και πονέσαμε τότε!Τραγουδάμε το αγαπημένο τραγούδι του δασκάλου μας –Πότε θα κάνει ξαστεριά– και δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας. Σε ένα άδειο τραπέζι 4 κόκκινα τριαντάφυλλα. Για το δάσκαλο και τους συμμαθητές μας , το Γιώργο, τον Τάκη (Μπάκο) και τον Ευθύμη, που ταξίδεψαν στη γειτονιά των αγγέλων, αλλά χθες νιώθαμε πως ήταν όλοι μαζί μας.

Η βραδιά γίνεται ακόμη πιο μαγική χάρη στο συμμαθητή μας, τον υπέροχο Βασίλη Ισπυρούδη και το μπουζούκι του και στο Δημήτρη Δραγανίδη και το αρμόνιό του! Θυμηθήκαμε, κλάψαμε, χορέψαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας. Η πιο ωραία συνάντηση, ίσως γιατί έχει σχέση με τα χρόνια της αθωότητας!

Σήμερα όλη τη μέρα έχω ένα χαζό χαμόγελο γιατί η σκέψη μου σταμάτησε στο χθες. Παιδιά σας αγαπώ όλους. Να βρεθούμε πάλι σύντομα!!!!