Της Μαρίζας Τσαμίδα:Εσύ τί όνειρο είδες εχθές;

Εσύ τί όνειρο είδες εχθές;

Της Μαρίζας Τσαμίδα

Ξυπνάς με τους παλμούς σου αυξημένους. Τί όνειρο υπέροχο ήταν αυτό. Κλείνεις τα μάτια προσπαθώντας να το κρατήσεις. Αυτό όμως ήδη έγινε ανάμνηση. Όνειρο ήταν δυστυχώς. Άλλοτε ξυπνάς ιδρωμένος με τον λαιμό βραχνιασμένο από την απέλπιδη προσπάθεια να ουρλιάξεις. Όνειρο ήταν ευτυχώς. Να μη πω για εκείνα που είσαι κάτι άλλο. Κι όταν λέω άλλο ούτε καν άνθρωπος. Είσαι πουλί. Απίστευτο…κοιτάς με τα αετίσια μάτια σου τα φτερά σου. Δοκιμάζεις την αεροδυναμική σου κουνώντας τα και πετάς. Γουαου!
Ονειρα μπερδεμένα, ομιχλώδη, χαρούμενα, φοβερά, υγρά. Ανθρωποι δικοί σου σε ρόλους παράταιρους, εσύ ο ίδιος κουβαλώντας τις πεποιθήσεις σου, αμφιβολίες, ενοχές και αλλες φορες πρωταγωνιστής σε κόντρα ρόλο μεν απολαυστικό δε.
Ξυπνάς το πρωί και η μέρα σου πάει ανάλογα. Τις περισσότερες φορές χωρίς να το συνειδητοποιήσεις.  Εδώ κολλάει και το ” τί όνειρο είδε πάλι”.
Ψάχνεις στον καζαμία τον ορισμό. Μα η γλώσσα των ονείρων δεν χωράει σε λεξικά. Μπορεί μερικά αρχετυπικά, σίγουρα όχι όλα και οι ορισμοί σε αφήνουν ανικανοποίητο.
Ξέρεις κατά μέσο όρο της ζωής μας ξοδεύουμε περίπου έξι χρόνια από τη ζωή βλέποντας όνειρα. Μια ζωή παράλληλη με τη δική σου όπου είσαι πάλι πρωταγωνιστής, με τις επιλογές που πρέπει να κάνεις, τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, τις αισθήσεις σου σε κανονική λειτουργία κλπ. Ακόμη μια ζωή δηλαδή να ζήσεις. Έτσι που το βλέπω γραμμένο το λες και μπελά. Τι θα γινόταν όμως αν βρίσκαμε μια γέφυρα που να τέμνει αυτές τις ζωές; Αν λέγαμε τον ποιητή πες μου τι εννοούσες όταν μου έδειξες αυτό; Γιατί με έβαλες να κάνω αυτό ή γιατί με έκανες πουλί ας πούμε.
Είναι τα όνειρα μέντιουμ; Προσπαθούν να μας προειδοποιήσουν; Έτσι είναι ο κόσμος του ανθρώπου που δεν ειναι πια εδώ αλλά ήρθε στον ύπνο μου και μπόρεσα έστω για λίγο να ικανοποιήσω τη λαχτάρα μου; Όλες οι απαντήσεις είναι θεμιτές όπως τις ορίζει ο καθένας. Γιατί τα όνειρα τα γράφουμε οι ίδιοι και τον ορισμό τους επίσης τον γνωρίζουμε μόνο οι ίδιοι. Κλείνοντας θα σε αφήσω με τον Tom Robins και το ” μισοκοιμισμένοι μες τις βατραχοπιτζάμες μας” ( το διάβασα το σκ εξού και η έμπνευση) όπου γράφει:

Γιατί δεν είμαστε τόσο έξυπνοι στον ξύπνιο μας όσο στα όνειρά μας;

Τα όνειρα δε γίνονται αλήθεια. Τα όνειρα ειναι αλήθεια.