Της Μαρίζας Τσαμίδα:”Οι γοργόνες πεθαίνουν μαμά;”

Οι γοργόνες πεθαίνουν μαμά;

Της Μαρίζας Τσαμίδα

Δεν υπάρχουν γοργόνες και για αυτό δεν πεθαίνουν. Πρώτη αυθόρμητη σκέψη.

Έτσι ξεμπερδεύεις με το θέμα του θανάτου (σαν να μην υφίσταται στην πραγματικότητα) και δεν αφήνεις περιθώρια στη φαντασία γιατί πρέπει κάποια στιγμή το εξάχρονο να βλέπει “ρεαλιστικά”. Να μεγαλώσει, να γίνει σοβαρό-ή, “φυσιολογικό-ή” και γενικά να βλέπει μόνο ότι βλέπει. Τώρα αν η σοβαροφάνεια, έλλειψη περιέργειας και φαντασίας σε κάνουν θανατηφόρα ανιαρό-ή αυτό είναι κάτι που έχουν όλοι.

Εσύ γιατί να ξεχωρίζεις;
Δεύτερη σκέψη ( και πιο κοντά στην αλήθεια) είναι πως δεν έχω δει γοργόνες για αυτό και δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν ή όχι. (Αν θέλω να είμαι και λίγο πιο αληθινή ούτε τον Θεό έχω δει αυτοπροσώπως αλλά λέμε ότι υπάρχει.) Κι αν υπάρχουν τελικά, φαντάζομαι πεθαίνουν και αυτές για να ξαναγεννηθούν. Είμαι από εκείνες που πιστεύουν στην φθορά της ύλης αλλά στην αφθαρσία του πνεύματος (ψυχής), άρα δεν θα μπορούσε η φιλοσοφία μου να είναι διαφορετική για τις γοργόνες.
Τις συναντάμε από τη μυθολογία ως τις κόρες της Κήτους και του Φόρκυ. Η Σθενώ ( από το ρήμα σθενω – είμαι δυνατός), η Ευρυάλη ( ευρύς+αλς – πλατιά θάλασσα) και η Μέδουσα ( μεδώ – κυβερνώ). Η τελευταία είναι και η πιο παρεξηγημένη. Θεωρείται από τους ερευνητές πως στην αρχαία προ-ολυμπιακή θρησκεία ήταν η ίδια η θεά Αθηνά.
Σε άλλες εκδοχές ήθελαν την γοργόνα αδερφή του Μ. Αλεξάνδρου και όποιος ναυτικός τη συναντήσει στη ερώτηση της” αν ζει ο Μ. Αλέξανδρος ” η απάντηση πρέπει να είναι πως” ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει”. Έτσι θα χαθεί ευχαριστημένη στα βάθη της θάλασσας. Αν η απάντηση είναι αρνητική θα πάρει μαζί της και το καράβι.
Γοργόνες χρησιμοποίησε και ο Αισχύλος στον ” Προμηθέα Δεσμώτη” όπου κατοικούν στην Λιβύη και αλίμονο σε αυτόν που θα τολμήσει να τις κοιτάξει. Ο Ησίοδος πάλι μας λέει ότι ζούσαν μέσα στη νύχτα πέρα από τον ωκεανό.
Δεν είναι όμως μόνο δικές μας. Τις βρίσκουμε και στον θαλάσσιο πυθμένα της Ιρλανδίας, στα νησιά Shetland οι κάτοικοι θεωρούν ότι είναι απόγονοί αυτών των πλασμάτων. Στην Ισπανία είναι συνώνυμες με τις σειρήνες και αναφορές τις θέλουν στην Φιλανδία, Ισλανδία και Ρωσία.
Και φυσικά στο μύθο της όμορφης γοργόνας που ερωτεύεται τον γήινο άντρα και μεταλλάσσεται για να μπορέσει να ζήσει στον κόσμο του με κάποιο τίμημα πάντα. Μεγάλη δύναμη ο έρωτας. Τόσο μεγάλη που μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου.
Πέρα από το αν υπάρχουν ή όχι γοργόνες, νεράιδες, ξωτικά και δράκοι, αν είναι μυθικά πλάσματα ή όχι, ταυτίζονται με το καλό και το κακό ( προσέξτε όχι με μορφή κατηγορίας) είναι σίγουρα σύμβολα ενός ανεξερεύνητου κόσμου που ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς.

Υ.Γ. στις θάλασσες που θα κολυμπήσετε κορίτσια και αγόρια έχετε το νου σας μήπως δείτε σε κάνα απόκρημνο βράχο κάποιο μυθικό πλάσμα να χτενίζει τα μαλλιά της?

Σημ:Ο πίνακας της φωτογραφίας είναι του John William Waterhouse