Της Μαρίζας Τσαμίδα:”Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων..”

“Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων..”

Της Μαρίζας Τσαμίδα

Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Marqez, τον οποίο και θα κρατήσω γιατί είναι από τους αγαπημένους μου τίτλους. Το δε βιβλίο δεν θα το αναλύσω επί του παρόντος.

Πρίν λίγες μέρες, ο αρχισυντάκτης του e-koufalia.gr μου πρότεινε να γράψω κάτι για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ενώ αρχικά αρνήθηκα επειδή τη θεωρώ μιά άκρως εμπορική γιορτή, τελικά ενέδωσα με σκοπό να σκιαγραφήσω την τεράστια αυτή λέξη με τη δική μου μικρή ματιά.
Έρωτας λοιπόν…

Το πρώτο που μου ήρθε στο νου ήταν να μεταφέρω την πολύ όμορφη ιστορία του Απουλήιου (125-170 μ.Χ.) Έρως και ψυχή από τις <<μεταμορφώσεις>>, όπου μιλάει για το τρύπημα του ίδιου θεού Έρωτα από τα βέλη του. Άν δεν το έχεις διαβάσει μπορείς να το ψάξεις στη google (αξίζει). Κατόπιν σκέφτηκα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Σεχραζάτ και Σαχριάρ, ο δικός μας Ερωτόκριτος με την Αρετούσα του, Μπόνυ και Κλάιντ και ο κατάλογος μακρύς και ατελείωτος με ζευγάρια που έμειναν αθάνατα στο πέρασμα του χρόνου. Από τον έρωτα δεν ξέφυγαν ούτε οι θεοί. Το Ελληνικό Πάνθεον, Σκανδιναβικές, Αιγυπτιακές, Ινδικές κ.ο.κ. θεότητες, ο πρίγκιπας Σιντάρτα (Βούδας), ο προφήτης Μωάμεθ, Άγιοι της εκκλησίας κ.λ.π. για να φτάσω σε εμάς φυσικά, από φιλόσοφους,ρήτορες, επιστήμονες, καλλιτέχνες μέχρι τον μέσο φυσιολογικό άνθρωπο.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.

Σε νηπιακή ηλικία τότε που τα αγοράκια μας τραβούσαν τις κοτσίδες για να τους προσέξουμε και εμείς κλαίγαμε, στα στρατόπεδα που χωριζόμασταν για να παίξουμε πόλεμος και ειρήνη (θανάσιμοι εχθροί ακόμη) μέχρι την εφηβεία που άρχισε να ξυπνάει το άγουρο μέχρι τότε συναίσθημα. Την ημέρα του Βαλεντίνου την περιμέναμε για να δούμε αν έχουμε κάποιον κρυφό θαυμαστή που θα εκδηλωθεί με μια κάρτα ή ένα λουλούδι, τα μυθιστορήματα, τα τραγούδια και οι ταινίες που μας προϊδέαζαν για το τι περίπου είναι, τα πρώτα φιλιά, τις ατελείωτες συζητήσεις και υπεραναλύσεις με τους φίλους-ες, οι πρώτες εξερευνήσεις, τα πρησμένα από το κλάμα μάτια, την απύθμενη χαρά, τις ονειροπολήσεις. Αυτά που κατηγορηματικά αρνηθήκαμε πως θα κάνουμε όπως ¨δες πως τον τραβάει από τη μύτη¨ ¨κοίτα την…της πήρε λουλούδια και αυτή λύγισε¨ ¨σιγά μη του-ης μιλήσω¨ ¨εγώ με τίποτα δεν την πατάω¨ και φυσικά όοοολα αυτά τα περάσαμε.
Έρωτας… δεν κοιτάει χρώμα, φύλλο, θρησκεία, ηλικία. Δεν εξαιρεί και δεν εξαιρείται. Σφοδρός, τυφλός, ανώριμος, κεραυνοβόλος, σταδιακός, υποκειμενικός, θεός, χιλιάδες επίθετα και όλα σωστά, κοινός απεριόπιστος. Και σίγουρα δεν ρωτάει αν θέλεις ή όχι, αν σε βολεύει σήμερα ή αύριο. Άπαξ και σε τρυπήσει είσαι έρμαιο. Όχι και τόσο άσχημα όσο ακούγεται!
΄Ερωτας όμως δεν είναι μόνο ο σαρκικός. Έρωτας είναι και ο ασκητικός βίος (μοναχοί, γιόγκι κ.α,) στο πρόσωπο μιας θρησκείας, είτε στην ερημίτισσα ψυχή (μοναχική) που είναι ερωτευμένη με το ταξίδι της αυτογνωσίας. Έρωτας είναι και η πάσις φύσεως δημιουργία, με κορυφαία την γέννηση των τέκνων. Όι περισσότεροι γονείς καταλαβαίνουν τι εννοώ. Ο καλλιτέχνης την ώρα που φιλοτεχνεί δεν μπορεί παρά να κατακλύζεται από τον έρωτα. Την ώρα που βάζεις μεράκι για το φαγητό, την άνοιξη δεν μπορείς να μην παρασυρθείς έστω και λίγο από τον οργασμό και την ευφορία της φύσης και πολλές μικρές καθημερινές στιγμές που καμιά φορά μας χτυπάνε κατακούτελα και μας τον θυμίζουν.

Εν κατακλείδι ο έρωτας και οι μορφές του ή καλύτερα πηγές του, είτε προέρχονται από ανθρώπους είτε από τη φύση ή τη δημιουργία, αψηφά όλους τους νόμους, αστρικούς, φυσικούς, αστικούς, θρησκευτικούς και ότι άλλο. Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμά του για μένα είναι ότι μικραίνει αν όχι αποκλείει τον θάνατο, κάτι που υπάρχει ενδόμυχα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ο ερωτευμένος είναι θωρακισμένος με ισχυρές δόσεις ζωής και με στόχους τα όνειρά του προχωράει θαρραλέα.