Της Μαρίζας Τσαμίδα:”Σκέφτομαι συχνά πόσο δεδομένοι και αιώνιοι νομίζουμε πως είμαστε….”

“Σκέφτομαι συχνά πόσο δεδομένοι και αιώνιοι νομίζουμε πως είμαστε….”

Της Μαρίζας Τσαμίδα

Περπατώ στους δρόμους της μικρής μου πόλης και καμιά φορά χαζεύω τα παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια. Σπίτια μισογκρεμισμένα, (μερικά είναι ακόμη του αποικισμού), σε άλλα η φύση έχει κυριαρχήσει με τη βλάστησή της να προεξέχει από τα σπασμένα τζάμια, τα τούβλα είναι ξεγυμνωμένα και δίπλα εκείνα τα μπεζ παλιά στόρια που μέσα τους ζούσαν μαγαζιά ( ίσως λαδέμποροι ή τεχνίτες που τώρα ξεχάστηκαν).

Όλο λέω να πάρω τη φωτογραφική και να τα αποτυπώσω και όλο το τρενάρω. Τι είναι αυτό που με συγκινεί σε αυτά.. Ίσως η ιστορία τους που μου κεντρίζει τη φαντασία. Σκέφτομαι συχνά πόσο δεδομένοι και αιώνιοι νομίζουμε πως είμαστε και μεγαλώνουμε και ότι φτιάχνουμε το χρίζουμε αιώνιο και άφθαρτο. Βέβαια αυτή είναι και η ορθή και αισιόδοξη σκέψη, δεν γίνεται αλλιώς.

Αν βάλουμε μια κάμερα να καταγράφει τους χειμώνες και τα καλοκαίρια πολλών χρόνων και τα δούμε στο γρήγορο θα εντυπωσιαστούμε από τις αλλαγές στο περιβάλλον και στους ανθρώπους φυσικά. Γιατί κάθε σπίτι από αυτά είχε τους ένοικους που το έζησαν, χαρίζοντας σε μας σήμερα τους μύθους τους.

Από την άλλη, βλέποντας τέτοια σπίτια χαμηλά και ερειπωμένα με το δέος και το μυστήριο που αποπνέουν μου δημιουργούν τη διάθεση να τα ξαναφτιάξω. Να ζωντανέψουν με την λιγότερη δυνατή παρέμβαση κρατώντας κάτι από το παρελθόν με δυνατότητα καινούριας σελίδας στο μέλλον…