Τα Κουφάλια κοντά στους πρόσφυγες

Του Στέφανου Θ. Ηλιάδη

Έφτασε η Πέμπτη.Μεγάλη μέρα για τους Κουφαλιώτες εθελοντές.Σήμερα σε συνεργασία με τον σύλλογο ¨Καβακλή¨ μαζεύουν φαγητά και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.Όλοι έχουν αγωνία.Θα έχει άραγε επιτυχία?

Μεσημέριασε.Οι πρώτες σακούλες άρχισαν να καταφθάνουν.Σιγά σιγά όλο και περισσότερες.Τα πρώτα χαμόγελα.

16.30.Ήρθαν τα φαγητά από όλες τις ταβέρνες των Κουφαλίων που ανταποκρίθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.Ο Στόλας, η Ρίτσα, ο Νίκος , τα κορίτσια οι αδερφές.Πάνω από 250 μερίδες.Λένε όλοι το ίδιο πράγμα

“Μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο?ότι χρειαστείτε εδώ ήμαστε.

Το υπόγειο αρχίζει να γεμίζει σιγά σιγά.Αμάξια πάνε κ έρχονται συνέχεια.Κόσμος με σακούλες στα χέρια μπαινοβγαίνει.Κυρίες που έρχονται και ρωτάνε πως μπορούν να βοηθήσουν.Ήρθαν και τα ψωμιά που στείλανε οι φούρνοι μας.

17.30 Οι γυναίκες ήδη έχουν αρχίσει το πακετάρισμα.Αναβρασμός , κίνηση, φωνές δημιουργίας.Η Μαρία τρέχει πάνω κάτω.Βλέπω ότι όλες είναι ευτυχισμένες μ αυτό που κάνουν.Δυο μικρά κοριτσάκια βοηθάνε κ αυτά.Παιδική αθωωότητα. Ξέρουν ότι αυτά που ετοιμάζουν θα πάνε σε άλλα παιδάκια και όλη την ώρα χαμογελάνε.

17.45 σταματάει ένα φορτηγάκι έξω και ξεφορτώνει κιβώτια με νερά.”Η Τασούλα μου είπε να τα φέρω” λέει ο οδηγός και ξεφορτώνει.Άνθρωποι όλων των ηλικιών έρχονται .Φαγητά, ρούχα, παιδικά κουκλάκια, είδη πρώτης ανάγκης.Απ΄όλα.

18.00 Ψιλοβρέχει.Ο Δημήτρης τρέχει και δεν προλαβαίνει.Φεύγει με το μεγάλο φορτηγό να φορτώσει τα γιαουρτάκια.700!προσφορά από την ΜΕΒΓΑΛ!!.

18.20 Σε λίγο πρέπει να αρχίσει το φόρτωμα.Βρέχει πιο έντονα.Το φορτηγό του Τάκη είναι ανοιχτό όμως και θα βραχούνε τα πράγματα.Συναγερμός 1.Είναι εκεί ο Νίκος.Έφερε κάτι πράγματα από τον σύλλογο Μακεδονία.Ετοιμάζεται να φύγει γιατί έχει πάρει εισιτήρια για να πάει στην Τούμπα.Με το που καταλαβαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα γυρίζει και λέει “πάω να φέρω το δικό μου φορτηγάκι”.Κύριε ΠΑΟΚ θα περιμένεις κάποια άλλη φορά :).Έρχεται το φορτηγάκι και οι άνδρες αρχίζουν το φόρτωμα.Η πόρτα κλείνει με το ζόρι.Γέμισε.

Υπάρχουν και άλλα πράγματα όμως.Συναγερμός 2.Χρειάζεται κ άλλο φορτηγάκι.Σ ένα τέταρτο ο Αλέκος είναι εκεί με το δικό του.Πότε ενημερώθηκε και πότε πρόλαβε να έρθει δεν το κατάλαβα.

19.00.Γεμίζει και το δεύτερο φορτηγάκι.

Έρχεται και το τρίτο με τα γιαούρτια.Έχει λίγο χώρο.Μπαίνουν εκεί τα τελευταία πράγματα .Περίπου 1200 μερίδες και διάφορα άλλα είδη.Οι εθελοντές χαμογελάνε.Κάτι έγινε τελικά :).

19.30 Έτοιμοι για αναχώρηση.Το μικρό κομβόι ξεκινά για Ειδομένη.Βρέχει ασταμάτητα.Φτάνουμε Πολύκαστρο.Σε λίγο θα ήμαστε εκεί.Άραγε τι θα συναντήσουμε σκέφτομαι.Πινακίδα Ειδομένη και σε λίγο η πρώτη εικόνα.Μια τεράστια ουρά με λεωφορεία.Μου λέει ο Νίκος “Ρε φίλε τι γίνεται εδω?”Προσπερνάμε τα λεωφορεία και φθάνουμε στις σκηνές.Πολύς κόσμος παντού.

Πρώτο σοκ.Μια οικογένεια με δύο παιδάκια 7-8 χρονών τρέχουνε μέσα στις λάσπες και την βροχή να μπούνε στην ουρά για φαγητό.Το στομάχι αρχίζει να σφίγγεται. Κατεβαίνουμε από τα αυτοκίνητα.Αριστερά είναι η σκηνή του Ερυθρού Σταυρού.Πλησιάζω.Η κοπέλα στην είσοδο προσπαθεί να βάλει μια τάξη.Χαμογελάει και μιλάει με τον κόσμο.

Πάω κοντά της και την ρωτάω “Μπορώ να μπω μέσα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες?”

-από που είστε με ρωτάει

-Από Κουφάλια της λέω

-Αφού είστε από Κουφάλια κάτι θα κάνουμε λέει χαμογελαστή

Παίρνω άδεια και μπαίνω στο πρόχειρο εξεταστήριο στο βάθος της σκηνής.Μια μαμά με το παιδί της.Κάτι προσπαθεί να της εξηγήσει ο γιατρός,Την κοιτάζω για λίγο στα μάτια.Νιώθω ένα κόμπο στον λαιμό.
Βγαίνω έξω και πάω εκεί που παρκάραμε.Τα φορτηγάκια έχουν περικυκλωθεί από πρόσφυγες.Όλοι κάτι ζητάνε.Ο Δημήτρης με τον Τάκη προσπαθούν να βάλουν μια τάξη.Οι παλιοί ξέρουν :)

Πρόχειρες σκηνές παντού. Στην μία δίνουν φαγητό.Στην άλλη ρούχα, στην άλλη είδη υγιεινής.Ξεφορτώνουμε πρώτα τα τρόφιμα.Μία σκηνή έχει γίνει πρόχειρη αποθήκη.Δύο νεαρά παιδιά είναι μέσα και τακτοποιούν τα πράγματα.Τα ρώτησα και μου είπαν ότι είναι από την Praxis.Μία μη κυβερνητική ανθρωπιστική οργάνωση.Πάνω που κοιτούσα πως τρέχανε και βοηθούσαν και τα θαύμαζα, ξαφνικά ένιωσα μια αηδία.Θυμήθηκα εκείνες τις ΜΚΟ που παίρνανε τα εκατομμύρια για την εξάπλωση λέει της ντομάτας στο Περού.Οπότε η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη .Μπράβο ρε Praxis

Έξω από την σκηνή 3-4 εθελοντές έχουν ένα μεγάλο πάγκο γεμάτο τρόφιμα.Μπροστά τους μια ατέλειωτη ουρά από πρόσφυγες που περνάνε ένας ένας και παίρνουνε από μία ατομική σακουλίτσα με φαγητό.Για τα παιδιά υπάρχει ξεχωριστή σακουλίτσα. Κάποιες στιγμές το βλέμμα σου κολλάει κάπου χωρίς να το καταλαβαίνεις.Παιδάκια στην βροχή χωρίς αδιάβροχα.Μουσκεμένα και ταλαιπωρημένα να κοιτάζουν.Να σε κοιτάζουν στα μάτια και να καταλαβαίνεις τι θέλουν να σου πούνε.Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουν.

Μια φωνή με ξυπνάει.

-”τα κορίτσια από τα Κουφάλια που είναι ?”ρωτάει μια κυρία που είναι πρώτη γραμμή.

Ξέρουν ότι κάθε Πέμπτη θα πάνε να βοηθήσουν.Σε λίγο έρχεται η ‘δικιά μας” γυναικεία ομάδα κρούσης και αμέσως αναλαμβάνει δράση.Ξέρουν τα κατατόπια.Ένα γεια προλάβαμε να πούμε , μια γρήγορη φωτογραφία  και αμέσως πιάσανε δουλειά.

-Μην την βάλεις την φωτογραφία μου λένε (σιγά μην σας ρωτήσω λέω από μέσα μου :))

Κάποια στιγμή τελειώσαν τα νερά.Ένα αμάξι σταματάει και ξεφορτώνει.Γνώριμη φυσιογνωμία, Γεια σου ρε Φώτη. Τα νερά ήρθαν.1000 στον αριθμό!.Έρχονται και άλλοι συνδημότες από τα γύρω χωριά. Νίκος, Σάββας, μια κοπέλα που δεν θυμάμαι το όνομα της, εργαζόμενοι στην εταιρία Toshoc και άλλοι.Βαθύλακος Πρόχωμα, Χαλκηδόνα.Όλοι εκεί.Και άλλοι που δεν θα είδα.Όλοι κάτι φέρανε.Σάντουιτς, μαγειρεμένα φαγητά, ρούχα.

Μου κάνουν εντύπωση οι Σύριοι. Η υπομονή τους.Είναι στην σειρά τους ήρεμοι και ευγενικοί. Ποιος ξέρει πόσες μέρες κάνανε να έρθουν μέχρι εδώ.Δεν ακούς όμως το παραμικρό. Παίρνουν την σακουλίτσα τους και με ευγνωμοσύνη κουνάνε το κεφάλι τους.Κάποιοι βάζουν το χέρι στην καρδιά τους.Θέλουν μ αυτόν τρόπο να ευχαριστήσουν.

Την προηγούμενη βδομάδα ένας Σϋριος είχε πάρει 2 μερίδες.Μια γι αυτόν και μια για την γυναίκα του.Όταν είδε ότι η γυναίκα του ήδη είχε πάρει γύρισε και επέστρεψε την μία.Οι εθελοντές κοίταζαν ο ένας τον άλλο.Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν

Βλέπω μια μαμά να κρατάει δύο παιδάκια από το χέρι.Κοιτάζω τα πόδια της..Φορούσε ένα ζευγάρι ανοιχτές παντόφλες.Μέσα στην λάσπη.Που να πρωτο κοιτάξεις. Παραδίπλα ένας μεσήλικας δεν έχει ούτε παντόφλες.Έχει τυλίξει τα πόδια του με δύο νάιλον σακούλες. Ευτυχώς το καλό μου φιλαράκι του βρήκε αμέσως ένα ζευγάρι παπούτσια και του έδωσε.Δεν μέτρησα πόσα thank you είπε.

Μια γυναίκα με τα παιδιά της περιμένει στην ουρά.Βλέπει την κάμερα και γυρίζει χαμογελαστή.Κοιτάζει και κάνει το σήμα της νίκης με τα δάχτυλα της..Που βρίσκει το κουράγιο ρε γαμώτο σκέφτομαι από μέσα μου.Κι όμως…

Ήρθε η ώρα της επιστροφής.Οι εθελοντές μας μένουν πίσω.Η ουρά από τα λεωφορεία έχει μεγαλώσει.Δεν μπορώ να μετρήσω πόσα είναι.Χιλιάδες κόσμου.Στον δρόμο σκέφτομαι τα παιδιά μου.Ο γιος μου προχθές μου έλεγε ότι θέλει μόνο παπούτσια Jordan και η κόρη μου την Κυριακή δεν έφαγε το φαγητό της γιατί ήταν σκληρό το κρέας.

Λέω στον Νίκο φωναχτά την σκέψη μου.”Φίλε πρέπει να πάρουμε τα παιδιά μας μια μέρα και να έρθουμε εδώ.Να δούνε από κοντά”

“Το ίδιο σκεφτόμουν”μου είπε….

Ξάπλωσα.Ανάμεικτα συναισθήματα και μπερδεμένα..Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι εικόνες που είδα.Ξανά το σφίξιμο στο στομάχι.Από την άλλη αισθάνομαι όμορφα.

Είναι εκείνο το βλέμμα..εκείνο το χαμόγελο του κοριτσιού όταν του έδωσα ένα αρκουδάκι. Αυτό δίνει την ομορφιά που νιώθω….

Εθελοντές της ομάδας του Δήμου Χαλκηδόνος.Υποκλίνομαι.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Η σελίδα των εθελοντών στο facebook. – Ομάδα αλληλεγγύης Δήμου Χαλκηδόνος για τους πρόσφυγες

“είναι σημάδια των καιρών..είναι ο άνθρωπος ένα έξυπνο τέρας…χρόνια φωτιάς, διαμαχών και θλίψης..και οι φερόμενοι ως ευεργέτες αρπάζανε χώρες..έξυπνες βόμβες και χαμένες στιγμές”