Του Πάνου Μαρκίδη : Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος

                                                    Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος

Του Πάνου Μαρκίδη

Διανύουμε τον έκτο χρόνο μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης που ακολούθησε τα διπλάσια χρόνια μιας οικονομικής ανάπτυξης, κατά την οποία οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις παρουσίαζαν την υψηλότερη κερδοφορία στην Ευρώπη. Μόνο που τα κέρδη τους που προέρχονταν είτε από την σκληρή δουλειά των εργαζομένων τους, είτε από την καταλήστευση του δημοσίου τομέα και της εφορίας τα εξασφάλισαν σε ελβετικές τράπεζες, στερώντας την καπιταλιστική μας οικονομία από την δύναμη εκείνη που θα μπορούσε να την κινητοποιήσει. Σε εξακόσια δις ευρώ υπολόγιζαν τα κεφάλαια αυτά στην αρχή της κρίσης.

Βέβαια αυτό δεν είναι φαινόμενο ελληνικό μόνο, η κρίση του καπιταλισμού είναι παγκόσμια και καμια καπιταλιστική χώρα από τότε που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και ξεθώριασαν οι αξίες του στη συνείδηση των εργαζομένων,δεν καλυτέρεψε το επίπεδο διαβίωσης του λαού της. Ο ληστρικός δανεισμός από τις <διεθνείς αγορές> με χρήματα που οι κυβερνήσεις χαρίζουν σαν φοροαπαλλαγές στο διεθνές κεφάλαιο, οι πόλεμοι με τις καταστροφές των υποδομών και η  καταλήστευση των φτωχών χωρών από τις πλούσιες , προοιωνίζουν ένα μέλλον κόλαση για τους λαούς του κόσμου.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι οι λαοί να φτωχαίνουν και να εξαθλιώνονται, άνθρωποι να προσπαθούν να επιβιώσουν ψάχνοντας στα σκουπίδια και πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες να πληθαίνουν με γεωμετρική πρόοδο. Είναι μια κατάσταση καθημερινή από δω και πέρα, μάταια ελπίζουν κάποιοι ότι η κρίση είναι προσωρινή και θα περάσει. Γιατί αυτός είναι καπιταλισμός με το πραγματικό του πρόσωπο, ακόμη και όταν οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αποικίες όλες τις χώρες του πλανήτη, οι λαοί τους για να γλυτώσουν από τη φτώχεια έφευγαν σαν μετανάστες στις καινούργιες ηπείρους που ανακάλυπταν,Αμερική και Αυστραλία,γιατί πάντα τα κλεμμένα μοιράζονταν σε μια μικρή μειοψηφία πλουσίων.

Σαν Έλληνες στην μακραίωνη ιστορία μας, ζήσαμε πολλές και μεγάλες καταστροφές κάθε φορά που ο λαός καλούνταν να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών, ντόπιων και ξένων. Ας αρκεστούμε να αναφέρουμε τις τρεις τελευταίες: Μικρασιατική καταστροφή,ναζιστική κατοχή και εμφύλιος, και τέλος η σημερινή οικονομική κρίση που αρχή έχει την ένταξή μας στην Ε.Ε και στη ζώνη του ευρώ, οι συνέπειες της όμως μέχρις το τέλος δεν μπορούν να υπολογιστούν. Η οικονομική κρίση έχει προεκτάσεις και στο πεδίο των αξιών και των ιδανικών που υιοθετεί η πλειοψηφία της κοινωνίας και στον τομέα της εθνικής ανεξαρτησίας φτάνοντας σήμερα στο σημείο και για το παραμικρό να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των δανειστών.

Να συμφωνήσουμε πρώτα ότι η στάση μας δεν μπορεί να είναι ενιαία γιατί η θέση μας δεν είναι ίδια σ΄ αυτή την κοινωνία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Πως να εξηγήσουμε δηλ τη στιγμή που 200000 διαμερίσματα σήμερα είναι απούλητα 25000 συμπολίτες μας σήμερα να είναι άστεγοι και να κοιμούνται στα παγκάκια και στις εισόδους των πολυκατοικιών; Πως να εξηγήσουμε την απαίτηση του κεφαλαίου τη στιγμή που δύο εκατομμύρια άνθρωποι μέχρις εξήντα χρονών είναι άνεργοι να προγραμματίζουν τη συνταξιοδότηση του μπαμπά στα εβδομήντα όταν οι γυιοί και οι κόρες στα τριάντα, στα σαράντα, στα πενήντα θα είναι άνεργοι; Πως να εξηγήσουμε το γεγονός σε μια εποχή που οι δυνατότητες σε βιομηχανική παραγωγή, στην αγροτική παραγωγή είναι τέτοιες που θα μπορούσαμε άνετα να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες να υπάρχουν συμπολίτες μας που να στερούνται το φαγητό, τα ρούχα, τη μόρφωση, την ψυχαγωγία ακόμη και την πρόσβαση σε βασικές παροχές υγείας; Πως να εξηγήσουμε την αποβιομηχάνιση της χώρας μας και την αγορά παράλληλα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, ΔΕΗ, ΟΤΕ, συγκοινωνίες, λιμάνια να την ονομάζουν επένδυση;

Εδώ και εικοσιπέντε χρόνια μας προετοιμάζουν να θεωρούμε λογικά τα πιο παράλογα πράγματα. Μας λένε π.χ. ότι η κοινωνία μας θα προοδεύσει με σχέσεις ανταγωνιστικές αλλά σαν τάξεις καλλιεργούν την κοινωνική συναίνεση που οποίοι το καταλαβαίνουν σημαίνει την πλήρη υποδούλωση των εργαζομένων. Μας μιλούν για σπάταλο κράτος , για περιορισμό των υπηρεσιών του, ακόμη και τώρα που τα έξοδά του έχουν περιοριστεί στο μισό. Υποστηρίζουν ότι γενικά οι υπηρεσίες που απολαμβάνουμε από το κράτος, από τους δήμους, πρέπει να τις πληρώνουμε στο κόστος τους αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν τα ανάλογα εισοδήματα. Μεταφέρουν τα φορολογικά έσοδα στους πιο αδύνατους καθιερώνοντας το τεκμαρτό εισόδημα, καταργώντας το αφορολόγητο, γενικεύουν το φπα στο 23%,καθιερώνουν το χαράτσι για τα σπίτια μας που πιθανόν να κατασκευάστηκαν τριάντα και σαράντα χρόνια πριν και δεν αποτελούν καμιά απόδειξη πλέον για το σημερινό εισόδημα του ιδιοκτήτη τους. Ταυτόχρονα νομοθετούν καινούργιες φοροαπαλλαγές για τους μεγάλους επιχειρηματίες με το επιχείρημα ότι αυτοί θα κάνουν τις καινούργιες επενδύσεις και θα δώσουν καινούργιες θέσεις εργασίας για τους άνεργους.

Πολλοί βλέποντας τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής που είναι οι άστεγοι, οι στρατιές των νεόπτωχων που δημιουργούνται,τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα και κρυώνουν στα σπίτια τους γιατί δεν έχουν τα μέσα να ζεσταθούν, θυμώνουν χρεώνοντας όλα αυτά στην ανικανότητα των πολιτικών, στις υπερβολικές διεκδικήσεις των συνδικαλιστών που οι ίδιοι για μικρορουσφέτια ανέδειξαν,ισοπεδώνουν όλα τα κόμματα, όλους τους πολιτικούς, όλους τους συνδικαλιστές, γιατί δεν θέλουν να εμβαθύνουν στις διαφορές, γιατί απλά δεν έχουν ταξική συνείδηση. Έτσι πολύ εύκολα γίνονται θύματα νεοφασιστικών αντιλήψεων νομίζοντας οτι εκείνο που χρειαζόμαστε πλέον είναι τα παλληκαράκια με τα φουσκωτά μπράτσα και τα ξυρισμένα κεφάλια που θα καθαρίσουν την κατάσταση για χάρη μας. Δεν βλέπουν ότι οι ίδιες πολιτικές εφαρμόζονται και στις πιο πλούσιες χώρες.

Δεν αντιδρούν όταν οι ηγέτες τους συναινούν στους πολέμους που ξεκινούν, αφού προσευχηθούν και συνομιλήσουν με το Θεό, επαναστατούν όμως όταν τα θύματα αυτών των πολέμων τους χτυπούν την πόρτα και τους ζητούν βοήθεια. Τρομοκρατούνται με μια επίθεση που είχε εκατό νεκρούς στο Παρίσι και καλά κάνουν,αδιαφορούν όμως όταν οι ηγέτες τους έχουν προκαλέσει 300000 νεκρούς στη Συρία και κάθε μέρα καταστρέφουν τόσα σπίτια όσα δεν χτίζονται ούτε σ΄ένα χρόνο στην Ελλάδα.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ότι είμαστε πλάσματα κατ εικόνα και καθ΄ομοίωση ενός θεού, πρέπει να διαφυλάξουμε την ανθρώπινη ιδιότητά μας. Να την ψάξουμε μέσα στους στίχους του ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και τότε πολλά πράγματα μέσα μας θα ξεκαθαρίσουν…….

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στιςπολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.