“Με το θάρρος της γνώμης..” Γράφει ο Φώτης Ρεγκάς

Γράφει ο Φώτης Ρεγκάς
fotreg@hotmail.com

Χρόνια πολλά φίλοι μου

Το 2004 ο Κ. Καραμανλής εξελέγη πρωθυπουργός προτάσσοντας τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται το κράτος και η οικονομία για να ανακάμψει η πατρίδα μας. Ήταν ένα όραμα που έμεινε ανεκπλήρωτο και μοιραία έφτασε το πλήρωμα του χρόνου με τον πρώην πρωθυπουργό να χάνει τις εκλογές από τον Γ. Παπανδρέου ο οποίος μας οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο. Επτά χρόνια τώρα η μόνιμη και κουραστική επωδός των δανειστών και όχι μόνο είναι η απαίτηση για μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα φέρουν την Άνοιξη της ελληνικής οικονομίας. Τα χρόνια που πέρασαν η οικονομία μας ακόμη ταλαιπωρείται λαός μας υποφέρει,ήλθαν τα πάνω κάτω στις ζωές όλων μας και οι δανειστές ακόμη επιμένουν στο αφήγημα των μεταρρυθμίσεων.

Για να πούμε όμως και τα δικά μας και η κυβέρνηση μιλάει για μεταρρυθμίσεις αλλά δεν μπορεί να συναντηθεί πουθενά με τους δανειστές και εταίρους. Οι δανειστές θέλουν όλος ο δημόσιος τομέας να πουληθεί_ ξεπουληθεί στους ιδιώτες ενώ η κυβέρνησή μας τα θέλει όλα κρατικά !!!!!!!! Η κυβέρνηση θέλει διορισμούς και η τρόικα απολύσεις ενώ στις συντάξεις το πάνω χέρι έχει ο προκρούστης των ΄΄φίλων ΄΄ μας δανειστών με τις υπάρχουσες συντάξεις σύντομα να αποτελούν φιλοδώρημα. Τελικά το τι εννοεί ο καθένας μεταρρύθμιση είναι μάλλον σχετικό .Εδώ οι οικονομολόγοι τα έχουν χαμένα και κοντράρονται διεθνώς για το ποιο οικονομικό σύστημα είναι πιο αποδοτικό και που θεωρητικά θα ήταν και με τους πλούσιους και με τους φτωχούς χωρίς μάλιστα να δημιουργεί και ελλείμματα. !!!!!

Το ελληνικό ζήτημα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά είναι ζήτημα θεσμών και οργάνωσης του κρατικού μηχανισμού κάτι για το οποίο ελάχιστοι μιλούν. Πως είναι εφικτό να δώσεις ώθηση στην οικονομία σου όταν η κρατική μηχανή επί χρόνια με ευθύνη των πολιτικών μας αδυνατεί να λειτουργήσει όπως λειτουργούν οι προηγμένες χώρες της Ευρώπης? Από το 1974 πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμη η πολιτεία δεν έχει λύσει μια σειρά ζητημάτων που για το τίποτα απασχολούν προσωπικό για χιλιάδες εργατοώρες την ώρα που κάθε υπουργός θέλει να μείνει στην ιστορία και αποσύρει νόμους των προκατόχων του για να κάνει τον δικό του.

Για παράδειγμα Από το 1974 το άσυλο του πανεπιστημίου παρά την αλλαγή του νόμου ακόμη καρκινοβατεί και η ευθύνη στην πράξη δεν ανήκει σε κανένα φορέα Κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός παιδείας αλλάζει ο τρόπος επιλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων Το ίδιο ισχύει με τους διοικητές νοσοκομείων και άλλων υπηρεσιών. Μήπως μια ανεξάρτητη αρχή θα μπορούσε να δώσει άμεσα λύση? To νόμο περί ευθύνης υπουργών όλα τα κόμματα τον κατακρίνουν αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τον αλλάξουν Όλοι γνώριζαν το πρόβλημα με το ασφαλιστικό αλλά έπρεπε να μπούμε στα μνημόνια για να γίνει ο απαραίτητος εξορθολογισμός και μάλιστα βίαιος Σε όλο τον κόσμο λειτουργούν μη κρατικά πανεπιστήμια εκτός της χώρας μας λόγω περιορισμού από το σύνταγμα.Μπορεί να φανταστεί ο καθένας ποια τα οφέλη από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων?

Κανένας νόμος δεν θα εφαρμόζεται αν δεν πάρει έγκριση από το ανώτατο δικαστήριο το οποίο θα υποχρεούται εντός τριάντα ημερών να βγάζει απόφαση Οι παραπάνω ελάχιστες μεταρρυθμίσεις-αλλαγές και ουσιαστικές είναι και χωρίς κόστος για κάθε κυβέρνηση που θέλει πραγματικά να αλλάξει πράγματα στο κράτος που είναι και ο μεγαλύτερος ασθενής που αν δεν υποστεί ηλεκτροσόκ σύντομα θα εκπνεύσει και μαζί με αυτόν όλη η χώρα.

Παράλληλα οι όποιες μεταρρυθμίσεις αν είναι στοχευμένες θα φέρουν άμεσα και έμμεσα σειρά εσόδων ανεξάρτητα από τις όποιες επενδύσεις ντόπιων ή ξένων επιχειρηματιών οι οποίοι και ασφαλώς δελεάζονται από ένα κράτος σύγχρονο που έχει όραμα και διευκολύνει τον κάθε επενδυτή σε κάθε του δράση. Όλα τα παραπάνω όμως απαιτούν εθνική ομοψυχία από κόμματα και πολίτες γιατί σε διαφορετική περίπτωση η σωτηρία θα αποτελεί όνειρο απατηλό.