Καραγκιοζιλίκια και πολιτική σχιζοφρένεια

Ιδού τι αποφάσισαν οι φωστήρες κοινοβουλευτικοί Νέας Δημοκρατίας και Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε ό,τι αφορά την αντιπολιτευτική τους τακτική σε τροπολογίες που καταθέτει η κυβέρνηση, τις οποίες, όμως, δεν συνυπογράφει το συγκυβερνών κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων: Ξεκαθάρισαν ότι δεν θα ψηφίζουν πλέον, διαμηνύοντας στην κυβέρνηση ότι ή θα έχουν πλειοψηφία ή οι όποιες διατάξεις θα καταψηφίζονται (και ας συμφωνούν με το περιεχόμενό τους)… Μάλιστα. Η πολιτική στο «απόγειό» της, με τα μίση και τον φανατισμό να φουντώνουν…

Είχε δίκιο, μάλλον, ο υπουργός Δικαιοσύνης να εκμανεί και να αποκαλέσει την όλη αντίδραση (ή μήπως τη θεωρούν και αντίσταση) κάτι σαν καραγκιοζιλίκια και να χαρακτηρίσει την ανάλογη στάση ως πολιτική σχιζοφρένεια. Δεν μπορείς να θεωρείς κάτι σωστό και υγιές για την πολιτική ζωή και την ίδια στιγμή να το αρνείσαι, να το καταψηφίζεις -αυτό είναι απαξίωση των νόμων αλλά και των ψηφοφόρων των οποίων είσαι αντιπρόσωπος (εδώ που τα λέμε έχουμε μπουχτίσει από αντιπροσώπευση…).

Αλλά, για σιγά. Δεν είναι πολιτική σχιζοφρένεια ένα αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα να συμπράττει με ένα ακροδεξιό προκειμένου να κατακτήσουν μαζί τα ηνία της εξουσίας; Μήπως για να φτάσει κάποιος στον σκοπό δεν νοιάζεται αν φανεί ότι εισέρχεται στην παράκρουση, σε μια παρανοϊκή συμπεριφορά, που κάνει τους πολίτες να σαστίσουν;

Μήπως τελικά εθιστήκαμε σε σχιζοφρενικές καταστάσεις και, άρα, αδίκως εξέστη ο υπουργός Δικαιοσύνης; Μήπως ακόμη έχουμε πειστεί ότι όλα ένα παιχνίδι είναι και ας μην παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά; Τέλος, μήπως, έχοντας απαυδήσει από την κενολογία των πολιτικών, ειδικά μέσα στο Κοινοβούλιο, θεωρούμε οτιδήποτε την «υπερβαίνει» σαν κάτι σημαντικό; Σηκώνουμε, γι’ ακόμη μια φορά, τα χέρια παρατηρώντας με απάθεια πια τη συντριβή του αυτονόητου και την ταπείνωση του πολιτικού λόγου -επιπροσθέτως της πολιτικής τέχνης.

Σε εποχές παρακμής η σχιζοφρένεια φαίνεται να έχει τον πρώτο λόγο, αφού απουσιάζουν η σύνεση και ο υγιής πνευματικός ανταγωνισμός, το μέτρον και η αλληλεγγύη, όλα αυτά δηλαδή που συνέχουν τις κοινωνίες από τις απαρχές· έστω μέσα από βασιλείες και τυραννίες, πολέμους, δολοπλοκίες, εγκλήματα, βίαιες μετακινήσεις λαών, έστω και αν το «κακό» βγαίνει τις περισσότερες φορές νικητής σ’ αυτόν τον αέναο αγώνα της (συν)ύπαρξης. Πάντα μια σιωπηρή συναίνεση των κοινωνιών για σύνεση τις αποτρέπει τελικά από τον ολικό αφανισμό. Εως πότε; Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…

Το θέμα πάντως μέσα στη Βουλή ήταν όντως κωμωδία και μάλιστα ανατρεπτική, αρκούντως υπερρεαλιστική αν αναλογιστεί κανείς τη μικρή «σκηνή» του κοινοβουλευτικού θεάτρου· όλοι διαφωνούν με όλους και ταυτόχρονα όλοι συμφωνούν με όλους -το πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό παρά μόνο αν ενταχθεί στον ερμητικό χώρο της σχιζοφρένειας, της πολυπλοκότητας και της ρευστότητας των ανθρωπίνων. Υπάρχει βέβαια πάντα η «εύκολη» εξήγηση που λέει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά και αυτό έχει κουράσει, όπως κούρασαν οι ιδεολογίες, το ήθος, η εντιμότητα και όλα αυτά που πιστεύουν (ευτυχώς ακόμη) οι αφελείς.

Πηγή:efsyn.gr